“Ik zit te twijfelen tussen Tonnenmakerij in de Republiek 1648-1751: een economische revolutie en Het leven aan een zijden draadje: de rol van weefgetouwen in de Bataafse Republiek. Beide erkende publicaties, maar niet dertig-euro-waard-tweedehands publicaties.””
“Sorry, heb je het tegen mij?”
Frits keek de voorbijganger verbaasd aan. “Nee, ik heb het niet tegen u” zei hij perplex en enigszins agressief.
De voorbijganger keek minstens zo verbaasd, haalde zijn schouders op en liep door. Na een pas of twee keek hij nog wel even over zijn schouder om zeker te zijn dat Frits er niet aan kwam rennen met een mes. Frits keek hem fel aan. De man draaide snel het hoekje om. Frits had het idee dat de man alsnog tussen de boeken naar hem zat te gluren.
“Menselieve, kan een mens niet gewoon naar boeken kijken en lichtelijk in zichzelf praten.” Frits keek snel en strak tussen de boeken achter hem. Niks. De man zou wel naar buiten zijn gerend of in ieder geval gejogd. “Dan heeft ‘ie thuis wat te vertellen”, dacht Frits, “over die gekke man in de boekenwinkel die dingen hardop zei. Kan je voorstellen, Mies. Hardop... In de boekenwinkel!”
Frits gooide de twee publicaties enigszins lukraak terug. Hoe zou hij überhaupt een geschiedwerk kunnen kopen met de titel Het leven aan een zijden draadje. Net of dit soort ludieke titels opeens een onontdekte markt van latente geschiedliefhebbers zou aanboren. En een economische revolutie? Misschien in een niche van een niche van een niche. Het hoekhuis op de gracht heeft misschien een economische revolutie doorgemaakt door de tonnenmakerij van 1648 tot 1751. Frits trok een grimas en wandelde enigszins geïrriteerd uit de boekenwinkel. Teleurgesteld in de staat van geschiedwerken, teleurgesteld dat hij niks kon vinden, maar vooral teleurgesteld dat hij geen geld had om twee vrij nutteloze publicaties te kopen.
“Alleen nog koffie halen”, dacht hij bij zichzelf. Met de daaropvolgende gedachte zonk de moed hem nog meer in de schoenen. “Sinds ze het koffiewinkeltje hebben omgetover, ge-rebrand, hebben ze ook de filosofie van intensief klantencontact omarmd. De dagen van een pak koffie pakken, wachten tot ze het gemalen hebben, afrekenen en weglopen onder het genot van een maximum van vijf woorden zijn gedaan. Als je nu te lang bij de koffie staat te kijken, vragen ze of ze je kunnen helpen. Als je dan nee zegt, komt de volgende medewerker na tien seconden hetzelfde vragen. Tijdens het afrekenen komen ze dan aanzetten met niemendalletjes over het weer of de crisis. Ach en wee, het is niet makkelijk om gewoon je gang te gaan.”
Zo mijmerend kwam hij langs het enigszins bekladde standbeeld van Witte de With. Er stond RASIST op geschreven. Frits probeerde te bedenken waarom het grappig is dat racist fout was geschreven, maar hij kon er niet opkomen. Hij wist niet of Witte de With een racist was. Met een dergelijke naam straal je echter wel witheid uit. Het benadrukt de witheid zo erg dat je haast bij geboorte al een racist bent. Hij bleef even staan en keek in het trotse gelaat van het standbeeld. “Best wel lullig voor zo’n standbeeld” dacht Frits “hij kan zichzelf geeneens verdedigen.”
“Het is een schande” riep een vrouw naast hem. De vrouw zou qua uiterlijk ook een De With knunen zijn. Haar witheid werd nog benadrukt door het roze pakje wat ze aan had. In zijn hoofd had Frits de dame Verontwaardigd de With gedoopt.
“En het erge is”, zei Frits, “hij kan zichzelf geeneens verdedigen... Als standbeeld zijnde.”
De vrouw keek Frits aan of hij het punt niet begreep. Frits begreep het punt wel, maar hij had er weinig boodschap aan. Hij was van nature een uiterst onverschillig man als het om principes ging.
“Ze moeten blij zijn dat ze hier wonen. Het is beter dan in Afrika” zei de vrouw die het vanuit een andere hoek probeerde.
“WILT U WEL EVEN AFSTAND HOUDEN” riep Frits tegen de vrouw die langzaam dichterbij was komen staan.
De vrouw schrok enigszins, maar corrigeerde haarzelf een milliseconde later. Met opgeheven hoofd en een duidelijke ‘hmpf’ marcheerde ze door. Frits keek het geheel aan en vond het wel erg op een filmscène lijken. De omstanders die opgeschrikt waren door de commotie draaiden zich langzaam om en gingen weer verder waar ze mee bezig waren. “Misschien ben ik wel gek” dacht Frits. Hij keek nog even naar het standbeeld en het grote woord RASIST. Hij pakte een pen uit zijn zak, kraste de S door en schreef er een C onder. De lichte ballpoint strepen verbleekten bij de dikke zwarte graffiti. Hoewel het er nu correct stond, hoopte hij wel dat een volgende voorbijganger een leuke grap van het geheel kon maken.
“Koffie is zwart” dacht hij terwijl hij verder naar de koffiewinkel liep.
Klik op de datum/naam om hier het artikel te lezen.
