Leventje

In tegenstelling tot Lieven en Elsbeth vind ik dat je woorden tussen haakjes een toegevoegde waarde hebben, er een dimensie aan toevoegen: zonder 'ze kijkt nu soap' zien we een andere moeder, want bekijkt de niet-naar-soap-kijkende mens de wel-naar-soap-kijkende mens niet nog altijd met een dosis minachting? De beschrijving van de das (uit leer) in je eerste zin lees ik als een bewuste toevoeging om de betrokken persoon in een bepaalde categorie te plaatsen, maar de lezer zal zijn beeld onmiddellijk al moeten bijstellen door het tussenzinnetje met de naar soap kijkende moeder: door deze toevoeging wordt de persoon tegelijkertijd ook nep. In de tweede zin wordt 'de held' bijna juichend ontvangen, dus heel graag gezien, maar misschien ook wel alleen maar omwille van wat eventueel gaat volgen. De tweede zin staat voor mij zonder de woorden tussen haakjes wel niet op zichzelf en dat vind ik toch altijd een pluspunt wanneer met tussenzinnetjes wordt gewerkt. De Engelstalige groetjes lees ik als verwijzend naar onze omarming van een andere taal boven de eigen taal. En de breed lachende dames: de vergelijking met gapende vagina's geeft een belofte weer. In die zin zou de tekst misschien sterker zijn (en tegelijkertijd zou het toch in de lucht blijven hangen) zonder de expliciete laatste zin maar dan was het geen 55-woordenverhaaltje natuurlijk. Ik lees heel wat gelaagdheid in dit korte verhaaltje, daarom is het voor mij zeker geslaagd.

Wat de toegevoegde waarde van de teksten tussen haakjes betreft, ben ik het eens met Elsbeth Boom. Dat de jongedames (in 1 woord) zo breed lachen als hun gapende vagina's vind ik niet de meest gelukkige vergelijking; en dat hij vanavond zal kunnen neuken niet de meest logische conclusie. Of ziet hij die gapende vagina's?