Hij was negentien jaar. Onzeker, maar aardig en gezellig. Hij poetste zijn schoenen, dat vond mama een pré.
De vraag: waarom is hij leuk? Beantwoordde ik met: hij verveelt niet, hij is niet saai.
Nu bijna vijftig jaar later, ik weet hij is leuk: hij verveelt niet, hij is niet saai. Heet dat liefde?