Uren, werden dagen, wij speelden zonder vragen.
De boom des levens ontvouwde zich: wikken zonder wegen.
Wij ademde leven in zijn meest pure vorm.
Dagen werden jaren, het spelen hield op
Droog je tranen, mijn liefste
Je kent mij niet, slechts het bitterzoet verdriet,
dat ik voortijdig het leven liet.