Als ik denk aan de afgelopen week zie ik de blubber al op me afkomen. 
Ik weet niet waar ik eerst moet gaan zoeken om dat simpele moment van geluk te vinden. 
Misschien omdat het er niet was... en dan plots herinner ik me de lucht die ik zag door de voorruit van mijn grijze Opel Astra. 
Het was op weg naar het dagcentrum. De schakeringen van lichtblauw, roze en gele waren als een schilderij voor  me komen opdoemen aan de horizon. 
De takken en de bomen van de takken waren zwart gekleurd door het tegenlicht. 
Ondanks alle vragen in mijn hoofd en onzekerheden die er spelen in mijn huidig leven kon ik mijn gedachten focussen op dit prachtig zicht. 
Het brengt me wel vaker tot rust als ik zulke landschappen zie. 
Vaak heb ik de neiging om van zodra ik thuis ben dit op papier te willen zetten met de aquarelverf die ik me enkele maanden geleden aanschafte. 
Een paar keer probeerde ik het, maar meteen was ik teleurgesteld over het resultaat omdat ik dezelfde magie van de lucht niet op papier krijg. 
Het is zo simpel. Een lucht, een landschap en het gevoel dat misschien toch niet alles zo slecht is. 
Maar vertel dit aan de wereld en een lading van negativiteit, kritische opmerkingen en verwonderde, niet begrijpende blikken worden als een vuilnisemmer over me heen gekapt. Wat ik het meeste haat is die ene blik waar ik zeker van weet dat die het gezicht is van mijn negatieve stem. Ik hoor het haar zeggen diep in mezelf: 'Waar heb jij het in hemelsnaam toch over? Spoor jij wel? En wie denk je wel niet dat je bent dat je deze onzin komt vertellen? Wil je ons overhalen met je prachtige verhalen? Mooi niet!!!!'

Marijke Janssens - een getuigenis uit het leven met borderline