Ze zag er een beetje wanhopig uit. Mijn beste vriendin is een beetje speciaal. Leuk maar speciaal. Ze is een specialist in mannen afschrikken. Ze mag dan al een tijdje vrijgezel zijn, het is een leuke, sociale, slimme meid. Ze zou er aan elke vinger tien kunnen hebben, zoals de zegswijze zegt. Maar tien is niet realistisch. Ik zag dat er iets was. "Wat scheelt er?" vroeg ik bezorgd. "Ik heb het verpest", zei ze. Die blik in haar ogen was me niet vreemd. Het kwam er nu op aan haar wat te kalmeren en te troosten, maar vooral te luisteren. "Kom vertel", zei ik ietwat ongeduldig. "Ik had zo een leuk contact met hem." Het wenen stond haar nader dan het lachen. "Wat is er dan gebeurd lief?" vroeg ik met enig medelijden.
"Wel, ik heb hem leren kennen deze week. We hebben zoveel gemeenschappelijke zaken. Hij is mooi, intelligent, creatief, welbespraakt, eigenlijk alles wat ik nodig heb in een man. Maar dan gisteren stuurt hij weer een welbespraakt, intelligent bericht terug. Het lezen alleen al, is een deugd op zich. Maar op dat moment zat ik in de kroeg, samen met Sanne, je kent ze wel." Ik knikte. "Wel", ging ze verder, "Sanne was net op dat moment haar verhaal aan het vertellen. Het is wellicht uit tussen Sanne en haar vriend. Zo een belachelijke reden waarom het uit is tussen die twee. Hij wou gaan pissen, maar ze had net gedweild. En hij vroeg haar of hij even op de pasgedweilde vloer mocht lopen, maar dat weigerde ze. Ze had hem twee minuten wachttijd gevraagd. Die had hij niet genomen. Hij is boos vertrokken en heeft geroepen dat hij er klaar mee was. Niet met zijn toiletbezoek, maar met haar. En terwijl Sanne haar verhaal deed, kreeg ik zijn bericht en stuurde ik nogal droogjes terug...."Ik zit op café." Helemaal in strijd met onze vorige conversaties. Het beeld dat hij eerder van mij had is wellicht helemaal misvormd door dat ene stomme zinnetje. Maar ik had zo te doen met Sanne haar pisverhaal, dat ik er even niets anders kon bijnemen. En nu ben ik hem kwijt! Hij antwoordt niet meer. Denkt wellicht dat ik als overjaarse vrijgezel, mannen zit op te wachten aan de toog. Dat beeld heeft hij nu." Ze keek me radeloos aan, met haar waterige blauwe ogen. "Misschien valt het allemaal nog wel mee", antwoordde ik. "Nee", zei ze. "Ik ben hem kwijt, net zoals Sanne ook de hare kwijt is." En toen biepte haar gsm. Ze keek en lachte. "Hij heeft een kruisje gestuurd." En de droefheid maakte plaats voor intens geluk. Ik lachte naar haar. "Zie je wel", zei ik, terwijl ik haar bovenarm even porde.
