Steeds verrassend, altijd voordelig, staat er op het raam.
‘Goedemiddag, heb je Paco Rabanne aftershave?’ – ik kom hier vaker dus ik zeg ‘je’, dat de verkoper ook altijd doet. ‘Dat weet ik niet,’ zegt ie. ‘Als het er is dan staat het tegenover de Zwitsal.’
‘En waar vind ik de Zwitsal?’ – ik heb een baby zich nog nooit zien scheren. Verrassend.
De verkoper kan natuurlijk even met me meelopen; er is verder niemand in de te krappe winkel.
‘Daar!’ wijst hij geïrriteerd.
Ik kijk goed, maar geen Paco Rabanne te zien. ‘Nee, je hebt het niet.’ (Ook overdrachtelijk bedoeld.)
‘Misschien tegen de kerst.’
Ik koop verder niets: voordelig.
Wat je in de winkel niet kon kopen omdat het speciaal was, kon je ‘via internet’ bestellen. Dat deed ik nooit. Ik wil zien wat ik koop en gelijk mee naar huis nemen. Bovendien, je moet er niet van uitgaan dat de buren – die dat wel doen – opendoen als je onverhoopt niet thuis bent als je pakje op een ander dan het afgesproken tijdstip wordt bezorgd. Maar sinds het ‘online’ bestellen is gaan heten, lijkt het wel alsof het reguliere assortiment alleen zo verkrijgbaar is. Althans, wat voor mij (ouderwets) regulier is.
Ik ben tevergeefs nog wat zaken afgegaan. Uiteindelijk toch maar online besteld bij de dochter of zoon van de ‘Grootgrutter uit Zaandam’. Ik bestel er gelijk wat make-up bij voor iemand die ook problemen ondervindt om in de winkel haar reguliere artikelen te krijgen die ze al jaren gebruikt.
De aftershave komt keurig op tijd: voor één flesje aftershave veel schuimplastic en plastic bubbelfolie – wel leuk om in te knijpen.
De make-up zou wat later in de brievenbus worden bezorgd, want die wordt door andere leverancier geleverd. Na een paar dagen ligt er een pakketje voor de buren in mijn brievenbus en nog een paar dagen later mijn pakketje: make-up met een afwijkend artikelnummer en andere benaming. Verkeerd! Je ziet toch wat je levert?
Als de leverancier het pakketje in goede staat retour ontvangt, wordt het geld op mijn rekening gestort. Ik kan hetzelfde doosje gebruiken. Ja, ja… dat moet ik dan eerst plakken. Erger nog: de code moet ik met mijn smartphone scannen. Ik word geacht die te hebben. Maar printen kan ook, want als je geen smartphone hebt dan toch minimaal een printer. Laat ik nu net een dag niet aan een code hebben gedacht… Ik voel koorts opkomen.
Het grootgruttermeisje achter de balie vraagt om de code als ik het pakketje inlever. Ik haal de onhandig grote smartphone uit mijn zak. Waar is toch de tijd gebleven dat ik alleen belde met een telefoon, die steeds kleiner moest worden, en de verkoopster vroeg: ‘Tasje eromheen?’ Dat vervolgens in de pedaalemmer een tweede leven kreeg.
06-12-2023 |
![]() | Jouw commentaar toevoegen? Schrijvers stellen je tips en opmerkingen op prijs. Dat is mogelijk in de tekstbalk hieronder of klik eerst op TOELICHTING voor de werkwijze. |
Wees de eerste om commentaar te geven.
![]() | Graag jouw waardering voor de kwaliteit van deze inzending: Stem 1=minimaal, 2=matig, 3= voldoende, 4=goed, 5=perfect. |
Klik op een titel om de inzending te lezen.
Eerst inloggen s.v.p.! Meedoen is alleen mogelijk voor leden. Nog geen lid? Je kunt je gratis registreren als lid.