Ontdaan. Dat is het woord dat past bij het gevoel dat dé persconferentie gisteren bij mij opriep. En teleurstelling, natuurlijk. Over het feit dat wij als maatschappij totaal ontwricht zijn en het einde van de de teneergang nog láng niet in zicht is. Over het feit dat eerdere interventies niet hebben geleid tot daling van het reproductiegetal en signaalwaarden met betrekking tot het aantal ziekenhuisopnames.

 

In Nederland wordt het veiligheidsregio niveau in gehandicaptenzorg, verpleeghuizen en dat van de thuiswonende 70+'er door het RIVM nauwkeurig in de gaten gehouden. Afgezien van de afwezigheid van een meldingsplicht voor overlijden aan/met COVID-19 is dit een goede zaak. Het is logisch dat er extra aandacht is voor deze kwetsbare groepen mensen, omdat het virus onder hen de meeste slachtoffers maakt.
Het zou buitengewoon kwetsend zijn om de gevolgen van COVID-19 te bagatelliseren. Door mijn werk als verpleegkundige zag ik vele casussen op microniveau en ervaarde dit als behoorlijk ingrijpend.

 

Tóch voel ik tegelijkertijd steeds meer weerstand en ben ik toenemend kritisch over de invulling ván, en het aantal interventies. Want, nu wij ons als maatschappij achter gesloten deuren bevinden, is de algemene tendens van ons welbevinden onderling minder goed voelbaar en de drempel tot melden van het water dat ons aan de lippen staat, hoog.

Hoeveel mensen hebben inmiddels serieuze financiële problemen, echterlijke conflicten (al dan niet in combinatie met huiselijk geweld) en hoe gaat het met de ontwikkeling van onze kinderen die wederom een periode niet naar school mogen? Het baat mij zorgen. En deze zorgen gaan een steeds groter gewicht in de schaal leggen over wat wel en niet goed zou zijn voor ons als maatschappij.

Natuurlijk willen wij niemand verliezen aan COVID-19. Maar het mag natuurlijk nooit ten koste gaan van mensen die ogenschijnlijk gezond zijn, maar vervolgens ten onder gaan aan armoede, geweld, eenzaamheid of stagnatie van de ontwikkeling.

 

Stel, we krijgen op redelijk korte termijn grip COVID-19. Wat doen we wanneer het door een ander virus zou worden opgevolgd? Ik ben van nature een doemdenker maar ik vraag mij oprecht af:
Moeten we ons langzaam opmaken voor onze Dag des Oordeels of overdrijf ik en trek daarmee het 'tijdelijk mondiaal probleem' uit zijn verband?