De schurftmijt
Al 8 maanden lijd ik aan scabiës, in de volksmond ‘schurft’. Natuurlijk behandel ik me. Het is een heel gedoe om het protocol te volgen, maar ik volg het minutieus. Keer op keer was ik mijn kleding, op 60°C, andere kleding stop ik wekenlang in vuilniszakken en ik smeer me in, van top tot teen, met permetrinegel.
Iedere webpagina over het onderwerp stelt dat schurft ‘gemakkelijk te behandelen is’. Wie dit denkt, leeft nog in het Stenen Tijdperk. Of nou ja, toen waren de behandelmogelijkheden nog wat beperkter. Toch was het eens makkelijk om de klacht te verhelpen. Heden niet.
De schurftmijt, de bron van alle kwaad, is zeer hardnekkig. Wanneer deze eenmaal in de huid is gekropen is deze ook al zodanig verspreid in het huis, dat bij ieder voorwerp dat je aanraakt de schurftmijt jou opnieuw kan binnendringen. Als je de mijt in je huid doodt, dood je hem nog niet in je huis.
Met de uiterst dure combinatie van parasietbestrijding, permetrinegel en ivermectine tabletten, kun je de mijt doden in de huid. Echter, ook de eitjes die de schurftmijt legt, moeten in de kiem worden gesmoord. Tegen de tijd dat dat is gelukt, heb je wel een huisgenoot besmet, zodat je eigen herbesmetting telkens op de loer ligt. Ook werkt de permetrine veel minder goed dan voorheen.
Medicatie lijkt daarom vaak op symptoombestrijding: de bultjes en de verschrikkelijke jeuk verdwijnen. Voor eventjes tenminste. Daarna komen deze in een langzaam, maar gestaag tempo weer opzetten, totdat ze je teisteren op volle kracht, en het hele riedeltje weer van vooraf aan begint. Net na een zeer grondige, kostbare en vervelende behandeling, kun je even rustig slapen. En misschien koester je dan ook de ijdele hoop dat de vijand verslagen is. Maar al gauw ontwaak je uit je roes, je waanvoorstelling, zodra de eerste nieuwe bulten in het web van je handen etteren, en in je dijen, bij je enkels, penis, knieholtes, armen, buik, borst, vrijwel overal. De hele dag door. En de hele nacht lang. Het zijn bulten die slechts één oorzaak kunnen hebben. Ze zijn onmiskenbaar.
Mijn vriendin heeft me verlaten. We hadden nauwelijks seks of ander innig contact, dus zocht ze dat bij anderen. Als ik haar vertelde dat ik opnieuw besmet was, dan reageerde ze geërgerd. Voor haar betekende het immers dat ze geen seks zou hebben voor minimaal een maand. Een liefdevolle vriendin zou zeggen dat ze het vervelend vind voor mij.
Egoïstisch als ze was, ik hield van haar. Ik deed mijn best om te redden wat zij al lang had laten gaan. Ik liet over me heen lopen. Ze belazerde me.
Mijn vrienden zijn voornamelijk haar vrienden. Daar laat ik het nu ook bij. Ik heb te weinig zin om te bewijzen dat ik ook leuk kan zijn, als zij leuker wordt gevonden. Zij komt wel van schurft af. Zij heeft wel plezier. Nu kijk ik toe, in mijn eigen huiskamer, hoe zij feest - had ik al verteld dat we samen in een groot studentenhuis wonen? Ik vermoed dat ze haar kut inmiddels in de uitverkoop heeft gedaan, maar daarover zou ik niet moeten speculeren.
Ik had laatst weer seks na wat internetdating, met een ingetogen studiebolletje uit Duitsland. Nu moet ik haar vertellen dat ze haar spullen moet wassen. Ik heb haar aangeboden de permetrinegel te betalen. Ik denk niet dat ik nog mag hopen op een derde date. Zo knap was ze ook niet, maar het was prettig om weer eens iets met iemand te delen.
Het leven is een lange aaneenrijging van ellende, met kleine tussenposes. Het werktuiglijke, industriële gedreun, en het geschreeuw van minderbedeelden, wordt soms afgewisseld door een liedje van een merel, maar gaat daarna weer vrolijk door. En het is belangrijk om dit te weten. Als je namelijk denkt dat het leven vaak “leuk” of “gelukkig” is, kom je er bekocht vanaf. Maar als je je neerlegt bij de realiteit, hoef je tenminste niet zo te zwoegen onder de lading, die jou vroeger of later een hernia bezorgt. Ik streef er bijvoorbeeld niet naar om een gelukt of “voltooid” leven te leiden - wat dat ook zou mogen zijn. Het leven wordt ook niet geleid, maar geleden.
Ik probeer er slechts wat van te maken. In het schamele daglicht groeit de plant met mijn naam, en ook al vangt deze vooral schaduw, wellicht groeien een paar bladeren richting de zon, voordat hij verwelkt. Dat is niet opbeurend, maar op zijn minst word ik niet telkens met de neus op de feiten gedrukt. Ik weet hoe het is, en ik weet wat haalbaar is.
Ook zorgt deze blik voor minder zelfmedelijden. Wie tot dusver heeft gelezen, denkt wellicht dat ik overkook van het zelfmedelijden. Dat is niet waar. Ik zeg niet dat mijn leven ellendig is, ik zeg niet eens dat het menselijk leven ellendig is: het leven, als zodanig, is ellendig! De levende toestand is ziekelijk. De permetrine kan mij niet genezen, en ook de ivermectine niet. De enige genezing is de dood. Gelukkig komt de uiteindelijke geneesheer mij vrijwillig ophalen. Voor die tijd probeer ik er echt wat van te maken.
Daarom is mijn lot niet veel zwaarder of lichter dan dat van andere levende wezen. Waar die anderen ook zijn, het zijn lotgenoten. Overal waar je kijkt heerst de ellende. In het verleden was er ellende, en de vooruitgang van de een, wordt bekocht met de ellende van de ander. De levende lijdt, in levenden lijve! Medelijden is dus zinloos. Je lijdt toch wel.
Het wezenskenmerk van het leven is de ziekte. Bijvoorbeeld, de schurftmijt overleeft, zolang ik ziek ben. Ik genees door de schurftmijt te doden. Je mag dus leven, ofwel ziek zijn, bij gratie van de dood van een ander. Zo is het ook met veel producten die we eten. Als dat niet ziekelijk is, weet ik het ook niet.
