Afgelopen maandag keek ik naar een herhaling (?) van: “we zijn er bijna” Wat zegt u???? Jazeker, we zijn er bijna. Een programma waar ongeveer 2 miljoen mensen naar kijken. Ook naar de herhalingen.

Dat moet dan spectaculair zijn, dacht ik. En ik werd inderdaad niet teleurgesteld. Het gaat over een kleine dertig stevig bejaarden van rond de eind zeventig, die gezamenlijk met een caravan door Europa trekken: klam bevende handjes aan het stuur en hup, met z’n allen kruipend door de welvaartstaat.

Het duurt ongeveer 45 minuten, dat programma. De meeste tijd gaat op aan opnames van aardappel schillende baby boomers van de prostaatgerechtigde leeftijd. De rest van de tijd wordt gevuld met jeu de boules en kleine gesprekjes over zaken waar kijkend Nederland zich kennelijk lekker bij voelt.

Aan het eind van het programma, heb ik nauwelijks nog een aantoonbare hartslag en adem ik nog twee keer per kwartier. Totaal ingesuft heet dat. Maar er is duidelijk behoefte aan. Het is kennelijk een medicijn tegen het toenemende geweld in de wereld, het toenemende egoïsme, de toenemende ontbossing, de toenemende niets ontziendheid kortom de totale verloedering van de mensheid.

Later zag ik een film over Woodstock. Een pop festival in de jaren zestig. Dat was een tijd van flower power, demonstreren voor gelijke rechten. "We" zouden de wereld wel effe veranderen. We stonden met vijfhonderdduizend man te protesteren tegen de kruisraketten. Die zelfde “we” zit nu voor zijn caravan (zijn eigen) boontjes te doppen. De rest van Nederland, ook jonge mensen, kijken er naar, het lijkt wel met hun kop in het zand.

De tijd van Woodstock is voorbij, leeft niet meer……..We zijn er bijna…