Hier je
De vergrijzing
Het verblijf aan zee was deugddoend. Samen met oude vriendinnen, en daarmee bedoel ik vriendinnen die ik al meer dan 40 jaar ken, was het als vanouds. Serieuze klap afgewisseld met onnozele kinderpraat. We zijn nog niet veel veranderd op dat vlak. De kinderlijk jeugdige humor is iets wat ons bindt en maakt dat we onszelf mogen zijn. Van luie ogen tot grijze dameskapsels. De steeds wederkerende onderwerpen en daarmee gepaard gaande oude grappen worden steeds opnieuw heruitgevonden. En telkens opnieuw ontstaan er nieuwe lachsalvo's waarvan we een uur later niet goed meer weten hoe het begon. Stiltes waren er weinig. Enkel op de kusttram misschien. En dan nog... "Wat is er?" vroeg de ene. "Ik vertel het jullie later wel weer." Nu beiden," kom zeg het dan?" Maar ik kon niets zeggen. Het moest nog even bezinken. Het kleine debacle een plaats geven binnen mijn door grijze haren getooide hersenpan. We kwamen aan de afstaphalte.
"Wat was er nu?" "Ik had een déjà vu. Herinneren jullie zich nog het verhaal van die kleine in het busje op de tarmac?" Ze stonden met hun mond open. "Wel" , zei ik," ik had het weer voor. Ik werd achter op de schouder aangetikt. Een lief kind van een jaar of zestien denk ik. Heel vriendelijk deed ze teken. Als om te zeggen... Wisselen? Ze wou rechtstaan in mijn plaats." De jeugd is lief voor vijftigers. Ja u leest het goed, vijftiger! Geen zeventiger of tachtiger. Het was alweer lief bedoeld, maar je zou voor minder mijden om het openbaar vervoer te gaan gebruiken. Ik was verward.. Ook al! Bedankt lief kind, maar ik hoop, als je grijzig wordt, dat ze je vastklampen en je alsnog verplichten op een stoel te gaan zitten, terwijl je dat helemaal niet wil! Dan weet je ook een keer hoe het voelt om als een vroegrijpe bejaarde behandeld te worden g..... domme. Dat was een gedachte. Ik heb haar lief aangekeken en bedankt maar gezegd dat dat niet nodig was. En ik wou er nog aan toevoegen dat ze in de toekomst wel iets minder beleefd mag zijn. Heb haar de rug toegekeerd en in de ogen van mijn vriendinnen gekeken. Ze wisten dat er iets heel erg was gebeurd maar wisten nog niet wat. Het tweede vergrijzingsdrama had zich zonet voltrokken. Ze reageerden als vanouds... "Dat meen je niet. ALWEER ?" Met als gevolg.. Samen nieuwe kapsels en vooral nieuwe kleuren kapsels spotten op de zeedijk. En mijn neus was verbrand!
gedicht of verhaal toevoegen s.v.p.
