Ik startte mijn carrière als boerin eigenlijk ongemerkt, gewoon tussen de bedrijven door. Naast mijn baan als winkelchef deed het eerste dier zijn intrede. Ik wilde een cavia. Mijn man - een groot liefhebber van dieren maar het liefst niet in huis  - wilde graag een klok. Ik was niet een groot fan van een tikkend dingdongding in huis dus de deal was snel gemaakt, een klok voor de cavia. Het toeval wilde zelfs dat de klok boven de kooi nog het mooiste stond of was het nu juist andersom? Dat die mooie klok die oerlelijke plastic bak van de cavia afleidde?

De cavia werd Pim genoemd , naar Pim Fortuyn, de toemalige politicus die wreed werd vermoord. Ik vond het wel wat hebben om grote namen te geven aan kleine dieren. Pim bleek een slim dier te zijn, die binnen een paar dagen door had, dat het geluid van de koelkast eten betekende en voor hem een kans

in het het bedrijfsleven wordt vaak geroepen dat je kansen moet pakken; nu, dieren hebben daar geen moeite mee! Pim liet zich net als zijn naamgenoot onmiddellijk op luide toon gelden, als hij vond dat er een kans was. Zo’n kans was in dit geval de voerton of de koelkast. Luid klonk: “ skwiet, skwiet, skwiet!” Zo wist de Pim spoedig vele tomaatjes, andijvie en partjes appel te bemachtigen.

Weg alle geheime afspraakjes met de koelkast. Niet zomaar iets pakken, want het cavia-alarm gaat af en de rest van mijn gezin is ook alert. Er volgde meestal iets in de trend van “ als je daar toch bent, wil je dan voor mij .... meenemen?” Of je moet je zorgvuldig bewaarde chocoladetaart plichtsgetrouw delen.

Na deze succesvolle start volgden hamsters,hond, konijn en paard en we hebben ook een tafelklok inmiddels .