Sinds een jaartje of wat zwem ik, in een zwembad in een dorp gelegen op twee dorpen van mijn dorp.
Het begon met twee lengtes en vijf dagen recupereren, intussen doe ik, zonder verpinken, drie maal vijfentwintig baantjes per week.
Dat doet iets met eens mens, kan u ik wel vertellen.
Ik waan me na zo'n zwembeurt, voor in de twintig, onoverwinnelijk en niets minder dan een olympiër. Er daalt een soort bovenaardse, onverstoorbare rust op me neer, die ik meeneem naar huis, naar welke verblijdende taak me daar ook weer wacht, als ik het geluk heb, dat het er maar één is.
Vanaf nu laat ik me door niets of niemand meer op stang jagen, denk ik hardop, nog geheel in de zwemmers' roes, worstelend met twintig katten die me beletten mijn donsdeken in een schoon, kraakvers gestreken dekbed te stoppen.
De scherpe nagelsporen in het Egyptisch katoen stoïcijns negerend (dat krijg je dus, wanneer farao's dieren een goddelijke status verlenen, ja Toet, draai je maar om in je sarcofaag), trek en sleur ik onverstoorbaar verder tot aan de apotheose van dit karwei … het krachtig en meedogenloos opschudden van het donsdeken dat een spanwijdte heeft van twee keer mijn eigen flapperende bingovleugels, net zo lang tot zich een hotelwaardig geëffend bed ontvouwt.
Bij dit krachtig opschudden zijn er enkel winnaars en verliezers.
Deze keer wint mijn olympische, krachtige slag het (of wat had je gedacht) van de twintig katten die van onder het dekbed de kamer uitstuiven, de oren plat tegen de kop, de ogen wijd opengesperd.
De resterende huishoudelijke taken vrolijk vergetend (ook bekend als overgangsgeheugenverlies) of straal negerend (wie zal het zeggen, mijn aangeboren zorgreflex, neemt af aan het hetzelfde tempo als mijn gestaag dalende oestrogeengehalte), nestel ik me voldaan in mijn sofa.
Aan mijn linkerzijde ligt de kat bedrieglijk beminnelijk in haar mandje, al haar overige negentien persoonlijkheden meesterlijk achter haar geraffineerde blik verbergend.
Ha, denk ik, ha kattenkop, daar heb je niet van terug, zij het iets toch minder overtuigd dan ik zelf zou willen. Dat het immers nooit een goed teken kan zijn, zo'n sinister grijnzende kat aan je linkerkant, weet zelfs het kleinste kind.
Van mijn overwinningsroes is intussen weinig meer over.
Ik ben opnieuw de oude vertrouwde, in een fatsuit gestoken versie van mezelf, compleet met het premenopauzale amorfe aardappelhoofd en de leesbril.
Zelfbewust kir ik dan maar verzoenend een beetje tegen de kat, die zich na het me toewerpen van de obligate hoeveelheid volstrekt ongenaakbare blikken, toch maar spinnend op mijn schoot nestelt.
