"Er zijn erger dingen dan dat..." Een uitspraak die ik vandaag las en me niet losliet.

In deze tijden keren we terug tot onszelf. Naar ons eigen leven. Ons eigen naasten. Lijkt het alsof we ons leven opnieuw onder de loep nemen.
Een beetje als het uit jezelf treden. Zoals iemand van wie zijn geest uit het lichaam verdwijnt en zichzelf aan het plafond ziet hangen en met veel aandacht naar beneden kijkt, naar zichzelf daar op de grond.
We herbekijken onszelf maar ook anderen rondom jou. Je gezin, je familie, je vrienden.
Iedereen trekt zich terug in zijn cocon om zijn eigen leven zo goed mogelijk verder te zetten.
Elk op zijn manier. Elk gezin is anders. Elke persoon is anders.
Een mens heeft altijd de neiging om de zaken anders te bekijken. De regel tegenwoordig van... Er bestaat altijd erger.
Altijd.
Er zijn erger dingen dan dat... Wordt er dan meestal gezegd door een buitenstaander, soms zeg je het ook tegen jezelf.
Maar dat erger wordt ook snel te eng bekeken. Wie vindt wat erger? Het spijtige is dat mensen gaan bepalen voor anderen wat zij erger vinden dan wat de ander ervaart als erg. Empathie is meeleven en elkaar steunen in wat op dat moment " erg" is voor de ander.
Het kan altijd erger... wil dat dan zeggen dat alles wat minder erg is niet mag benoemd worden? En dat wat iemand bedoelt met erger, reflecteert dan ook meestal op zijn eigen verdriet, zijn eigen tegenslagen?
Laat het duidelijk zijn dat, als iets erg is, en dit ook wordt benoemd, het getuigt van empathie als mensen je daarin troosten. Je daarin willen steunen. Je steunt mensen niet door anderen het gevoel te geven dat ze overdrijven. Je geeft dan alleen maar aan dat je je niet wil inleven in iemand anders moment van iets erg te vinden. Er is altijd wel iets erger, altijd, maar heb respect voor die bepaalde situatie op dat moment. En dat heeft niets met positief of negatief zijn te maken maar alles met het je gewoon even verplaatsen in de ander zijn " erg vinden" op dat moment.
En uiteindelijk gaat dat ook weer voorbij...