Ik kwam laatst op een mooie zonnige dag zomaar een feit tegen. Ik had het aanvankelijk niet in de gaten. In eerste instantie stelde hij zich namelijk aan mij voor als nepnieuw. Wij raakten in gesprek en al gauw werd de stemming gemoedelijk en vertrouwelijk. De zon scheen dus dat had ongetwijfeld invloed op de warme toon van ons gesprek. Met schaamrood op de kaken bekende hij ineens dat hij geen nepnieuws was en dat hij zich schaamde voor zijn werkelijke gedaante.  "Ik zal het maar eerlijk bekennen", zei hij, "Ik denk dat ik maar beter uit de kast kan komen. In werkelijkheid, en ik hoop niet dat je boos op me wordt, in werkelijkheid ben ik een feit!”. Daarop begon hij onbedaarlijk te huilen. Ik probeerde hem wat te troosten door te zeggen dat er ook voor feiten nog best een plekje onder de zon is. "Echt?", vroeg hij met twijfel in zijn stem. "Echt", zei ik, "Geloof me, je mag er best zijn en eerlijk gezegd ben ik blij dat ik je ben tegengekomen. Men heeft tegenwoordig niet zo heel vaak meer het genoegen een feit te ontmoeten!” “Dankjewel”, zei hij nog wat na snikkend. Hij snoot zijn neus en met een flauwe glimlach om de lippen vertrok hij mij achterlatend met de vraag wanneer er weer eens een feit op mijn pad zal komen.