Het blauwe monster

Het blauwe monster

Ze had er een zware werkdag opzitten. Thuisgekomen snel wat eten gemaakt en gras gemaaid. Straks zou ze lekker een drankje nemen en zich neerploffen op haar tuinterras. Met blik op oneindig. Genietend van de stilte. Voor zich uit kijkend, zo ver ze kon. Dromend genieten van de prachtige natuur, van de groeiende maïs, van het getjilp van de vogels in de eik. Ze kon bijna wenen van intens geluk. De poes lag in het zonnetje te spinnen. Maar plots werd ze onrustig. Ze zette haar kop scherp. Ook zij hoorde het. Een zoemend geluid. Het klonk eerst ver, maar het leek alsmaar dichter te komen. Ze dacht aan een ufo die uit de hemel neerdaalde en boven de grond bleef hangen. Maar ze zag geen ufo. De eik stond in de weg. Het geluid kwam dichter en werd dreigender. Ze zette haar zonnebril op zodat niemand haar kon herkennen. Vanachter de eik gluurde ze naar de wijdse oppervlakte. Nu zag ze het. Een stalen monster. Het spreidde zijn tentakels open. Het kwam haar richting uit. De poes sprong recht. De vogels vlogen met luid gekrijs weg alsof hun leven ervan afhing. De meters lange tentakels rolden zich uit en gingen heen en weer, alsof het monster dronken was. Een waas van blauw vocht kwam als een nevel uit zijn uiteinden en verspreidde zich over het landschap. Straks zouden de tentakels alles vastgrijpen en meesleuren naar hun ruimteplatform. Ze had het ooit in de film gezien, mensen die als brandstof werden gebruikt om de boel draaiende te houden. Dit was geen film, dit was echt! We moeten er allemaal aan!  riep het ongedierte. Ze nam snel haar wijntje en bedekte haar glas met haar hand. Anders was ze straks zelf ook zo dood als een pier, net als het ongedierte. Of misschien kreeg ze later wel een vreselijke ziekte. Het monster scheerde langs de eik, de wind stak op en benevelde het terras. Ze kon nog net wegvluchten. Grabbelde al haar hebben en houden bij elkaar en vluchtte naar binnen. Hijgend was ze net op tijd binnen geraakt, ontsnapt aan het blauwe monster.
Om maar te zeggen hoe idyllisch een avond kan starten en hoe snel die weer voorbij kan zijn als ze een achterliggende akker komen besproeien.