Ik kijk vanuit mijn kamer naar de roze hemel met de ondergaande zon en probeer me voor te stellen hoe het kan dat het licht wat ik nu zie 8 minuten geleden nog niet bestond maar nog zal bestaan als ik er niet meer ben. Althans, niet meer in de vorm waarin ik nu besta.
De moleculen, atomen, energie waaruit ik ben opgebouwd vergaan niet, zegt men.
En toch verdwijn ik.
Wat maakt mij mij dan, vraag ik me af, terwijl ik achteloos en zonder te kijken een hand vol nootjes uit het bakje probeer te grijpen. Nootjes bestaan ook uit moleculen, atomen, energie en toch weet ik zeker dat mijn lijf ze verteert, verbrandt en verwijdert.
Het nootje is daarna toch écht verdwenen.
De bouwstenen niet.
Scheikundig snap ik het.
In de praktijk heb ik geen idee.
Hetzelfde geldt voor het (zon)licht. Dat doet er dus acht minuten en 20 seconden over om ons te bereiken. We weten niet eens of het licht nou een deeltje is of een golf. Fotonen, noemen we lichtdeeltjes / lichtgolven. Dan weer een deeltje, maar plots weer een golf, met een frequentie.
Zeg het maar.
Het gaat mijn pet te boven
Natuurkundig snap ik het.
In de praktijk heb ik geen idee.
Als mensheid willen we graag heel veel dingen weten. Uitvinden waarom dingen zijn zoals ze zijn of gaan zoals ze gaan. Ik lees er graag over. Kan genieten van de uitleg van wijlen Stephen Hawking als hij praat over tijd, de relativiteit, zwarte gaten, zwaartekracht en quantum mechanica.
Vraag me niet of het exact na te vertellen. Ik kan al geen tien pagina's toneel teksten onthouden. Laat staan een verhandeling over de diepere werking van het universum. Of, nog erger, die van de verschillende universa.
Astronomisch begrijp ik het.
In de praktijk heb ik geen idee.
Kijkend naar hoe klein wij eigenlijk zijn in dit universum wat zo'n kleine 14 miljard jaar bestaat, nog steeds groter wordt en meer sterren bevat dan er zandkorrels op aarde zijn, voel ik me ontzettend nietig.
Onbeduidend is niet eens klein genoeg. Non-existent komt beter in de buurt.
Als Aarde zijn we niks, als mens nog minder.
En toch vinden wij onszelf enorm belangrijk.
Waar een nietszeggend ras groot in kan zijn.
Ik los de wereldproblematiek er niet mee op maar het zet dingen voor mij wel in perspectief.
Wat is nu écht belangrijk?
De vader van een goede vriend van mij is overleden, na een langdurig ziekbed.
Persoonlijk heb ik de overtuiging, de mening, het geloof, dat hij, dat wat hem hem maakte, noem het zijn Ziel, nu weet hoe het allemaal in elkaar zit.
Nu weet waarom het allemaal is en of er een reden voor dit alles is.
Maar misschien zit ik er wel helemaal naast en is dood ook gewoon dood.
Einde oefening.
Klaar.
Finito.
De groeten.
Wie zal het zeggen?
Laat ik dan maar proberen om er nog wat van te maken.
De overledene had in ieder geval een andere overtuiging.
En dat is prima. Whatsever suits you best. Mij maakt het niet uit.
Ik hoorde net in een serie op Netflix een interessante kijk op Hemel en Hel. Of Hemel en Hel bestaan is niet relevant:
Het Hiernamaals is hoe je wordt herinnerd door de levenden.
(Grace & Frankie, S2 afl 7, 18:40 minuten)
Daar wil ik het bij laten.
Amen.
