Elke dag zet ik een stap achteruit.
Elke dag kies ik de rustigste route.
Elke dag probeer ik afstand te houden.
En elke dag lukt dit niet.
Niet door onwil, niet door starheid, maar door het niet realiseren.
Mijn leerlingen zijn het zich gewoon niet bewust.
Thuis afstand houden is voor hen niet nodig.
Onderling afstand houden is niet nodig.
Gezellig sporten is gewoon toegestaan. Oké, zonder publiek, maar toch.
Buiten op straat rondhangen, de stad in, alles mag gewoon.
Maar op school is alles anders.
Op school wordt afstand gevraagd.
En niet eens voor henzelf, maar voor de docent.
De docent bij wie je altijd aan kunt kloppen voor hulp.
De docent waarvan verwacht wordt dat hij je altijd helpt.
Ergens vind ik het dan ook lastig om die 'high five' of 'box' niet aan te nemen.
Ergens vind ik het dan ook lastig om een stapje terug te moeten zetten.
Een stapje terug wanneer een leerling juist contact zoekt.
Een stapje terug wanneer een leerling juist iets wil laten zien.
Ergens vind ik het niet zo gek dat 'de jeugd' zich niet aan de nieuwe regels weet te houden.. Ergens.