Honderd
Ik zag vandaag een fragment. Een honderdjarige die zich nog kranig houdt. Ze ziet er jonger uit dan ze is. Ze wordt van punt a naar punt b gebracht. Ondertussen slaat ze een praatje met de chauffeur. Honderd. Dat is al heel wat. Ik doe nog zoveel mogelijk zelf. Ik woon nog zelfstandig. Ik heb er al aan gedacht om naar een rusthuis te gaan, maar dat zou niets voor mij zijn denk ik. Dan ben ik binnen de week dood. Alleen op een klein kamertje, tussen 4 muren. En ik word niet graag gecommandeerd.
Ze leek nog fris en jong van geest. Met een eigen persoonlijkheid.
Ze was slecht te been, maar voor een rolstoel voelde ze zich nog te jong. Ik had bewondering voor deze vrouw. En ze was dapper.
De enige zwakte was haar lichaam, dat steeds verder zou aftakelen. Maar zolang haar geest helder bleef, was ze volgens mij sterk genoeg om voor zichzelf op te komen.
Toen ik nog op de lagere school zat moesten we soms een bezoek brengen aan het rusthuis.
Dan zongen we "ik heb eerbied voor jouw grijze haren", werden we aangemaand om even over de kruin grijze haren te strijken van zij die nog wat haren hadden. We zongen ons liedje, keken een beetje triest naar het oudje, met enig medelijden in onze blik. We eindigden het liedje, zwaaiden vriendelijk naar de oudjes, en keerden naar onze klas terug. Met een voldaan gevoel, alsof we weer onze hemel hadden verdiend. We waren ocharme 10 jaar, wat wisten wij van de leefwereld van ouderen.
Dertigers waren toen in onze ogen ook al oudjes, laat staan mensen van 70,80,90. Dat leken mensen die van een andere planeet kwamen en die ze allen hadden samengezet in een grote zaal. Verder hadden we daar geen voeling mee.
Je zal het maar meemaken. Daar zit je dan, van 7 uur 's morgens tot de middagpauze. En na het eten stormt er een bende kinderen binnen, komen wat zielig naar je kijken. Ze zingen een liedje, gaan met hun plakhanden door je kapsel, dat net de dag ervoor door de kapper weer een beetje in de juiste plooi werd gelegd. 's Morgens in de spiegel gekeken, eerst naar je verrimpelde gezicht, vervolgens naar je kapsel, wat toch voor enige trots heeft gezorgd om je dag te starten. Op twee minuten compleet naar de vaantjes gewerkt door dat kind. Daarbij nog wat woorden gezongen over eerbied voor grijze haren, wat zoveel betekent als " ons nog even met de neus op de feiten drukken".
Nu kan ik me voorstellen dat dit voor velen niet echt een oppepper moet zijn geweest, integendeel. Oude mensen als kleine, domme kindjes behandelen is niet de juiste manier.
De bepampering is er, zowel letterlijk als figuurlijk soms. Maar het één sluit het ander niet uit. Ook met pamper kan je nog denken, voelen en redeneren.
Ze niet wegstoppen als zijnde dat ze niet meer meetellen, of ze alleszins niet dat gevoel geven. Laat ze vertellen over hun leven, hun kennis en hun zorgen. Je kan er vast meer van opsteken dan je denkt.
