Er is een bedrijfstak waar ik niets van begrijp.
Het is vervuilend, veel te duur, volledig overbodig, vies en vooral vol van zichzwelg.
U begrijpt, het gaat over de mode industrie.
Het is weer The Paris Fashion Week.
Month.
Event.
Geen idee.
Parijse mode iets.
Rode lopers, flitslichten, georkestreerd applaus, veel dure hapjes, drankjes en horloges.
'Zien en gezien worden'.
Daar gaat het om.
Katteloopjes wandelende gratenpakhuizen, zodanig geschminkt dat ze niet zouden misstaan in een remake van Trainspotting. Wat mist zijn de spuit in de arm en het elastiek om de flinterdunne biceps.
Waarom ik er niets van begrijp?
Het is alweer een feestje voor The Happy Few. De mensen die daar met hun privéjets naar toe vliegen, belangrijk doen, interessant kijken, kleren kopen die ze nooit gaan dragen en dan weer weg gaan naar de volgende nutteloze rijkeluisactiviteit. Dat zijn de mensen die het contact met de echte wereld volledig zijn kwijt geraakt.
We hebben inmiddels zoveel kleding geproduceerd dat we de komende 30 jaar niets meer hoeven te maken. Zelfs de arme mensen in Afrika en Zuid-Amerika zijn op onze afdankertjes uitgekeken. Ze verdwijnen op een milieuvervuilende dump, een (inmiddels) verlaten strand of worden gewoon verbrand.
En toch is er twee keer per jaar een Fashion show.
Waarom?
We willen alsmaar meer, meer, meer, beter, mooier, duurder, meer, meer, meer, beter, mooier, duurder.
En daar dan meer van.
Dat geldt inmiddels niet alleen voor kleding maar helaas voor bijna alles.
Onze huizen puilen uit met spullen die in het dagelijks gebruik geen enkele functie hebben.
Ze staan / hangen / liggen ergens nutteloos te zijn.
Te wachten tot er nog meer bijkomt.
We zijn 'bezit' als recht gaan zien.
Net als vliegvakanties.
Met alle gevolgen van dien.
Ik begrijp de mode industrie niet.
Ik denk dat het wederzijds is.
