Mijn bagagedrager is te klein, of mijn tas is te groot en te zwaar. Dat kan ook.
Ik knijp in mijn handremmen. Door de regen gaat dat moeizaam. Mijn tas is voor de tweede keer onder mijn snelbinders zijwaarts naast mijn achterwiel gezakt. Snel bind ik de tas weer vast. Om een hogere versnelling te schakelen moet ik eerst terugtrappen.
Een wiskundeproefwerk, een last op mijn schouders. Vermanende woorden van de wiskundeleraar als blijkt dat mijn geodriehoek de beknelling door mijn snelbinder niet heeft overleefd. Alles gaat snel, te snel. Vooruitkijken naar morgen is overmorgen alweer terugkijken: wat heb je gezien, onthouden en geleerd? Ik keek naar de toekomst, was bezorgd dat er wat met mijn ouders kon gebeuren… het ergste. En dat is nu alweer de verleden tijd van de toekomst. Het kopje thee ’s middags mis ik nog steeds.
‘Omzien naar elkaar, vooruitkijken naar de toekomst’
Vooruitkijken naar de toekomst is een pleonasme: de toekomst ligt altijd voor je. Het is een verhaspeling (contaminatie) van ‘vooruitkijken’ en ‘naar de toekomst kijken’.
Omzien naar elkaar betekent niet een 2G-beleid voeren, waardoor de een welkom is en de ander niet. Omzien naar elkaar is wel omkijken naar Omtzigt, mevrouw Kaag. Of heeft u daar geen herinnering aan, meneer Rutte?
De kinderopvang wordt tautologisch ‘gratis, cadeau en voor niets’. En voor de hoogste inkomens fantastisch. Gratis wil niet zeggen dat het niet betaald moet worden. Het solidariteitsbeginsel leert ons dat ook mensen zonder kinderen aan de kinderbijslag meebetalen, en aan de kinderopvang. Terwijl jongere generaties moeite hebben met de financiering van pensioenen voor ouderen – enigszins te begrijpen als je tot je 80stemoet doorwerken.
Maar als je kinderen neemt, zul je er toch zelf voor moeten zorgen. Als je dan toch naar de toekomst kijkt, wordt het hoog tijd dat kinderen van de wegdouwmaatschappij weer thuis worden opgevoed. In betaalbare huizen. De carrière, aanbouw en de zoveelste vakantie kunnen wel even wachten. Scheelt een burn-out. En voor minima en alleenstaande ouders moet er dan een toeslag komen – dat had ik beter niet kunnen schrijven, want dat is vooruitkijken naar het verleden…
Sommige ouders hebben geen toeslag nodig, maar krijgen die elk jaar weer bovenop hun uitkering. Daar houdt hun dochter – die zelf een jaartje daarvan afziet omdat papa en mama een foutje te veel hebben gemaakt – een bescheiden verjaardagsfeestje voor 21 personen van. Papa jaagt er verder lustig op los, Rutte breit het wel weer recht. Kaag wil als powervrouw niets met breien te maken hebben. Ze springt op een tafel en brabbelt iets van ‘nieuw leiderschap’ en ‘hier scheiden onze wegen’. Dat zegt ze wel meer. Segers kijkt voor- noch achteruit, alleen maar naar boven, en dankt een onzichtbaar ‘Iemand’ dat hij nog mee mag doen – verder gaat het goed met hem.
Terugdenken om weer vooruit te kunnen.
Met de kerst staat de tijd even gezellig stil. Tijd voor overpeinzing. Bewegen is koken. Zonder stress. Klimaat, boeren, vrouwenquotum, duurzaam, politiek… Voor de duur van twee dagen even niet.
