Mijn boswandeling zit er bijna op als uit het niets een herdershond een groep eenden doet opstuiven en vervolgens enthousiast tegen mij opspringt. Ik onderdruk een oude angstvlaag. De hondenbaas loopt me een minuut later lachend voorbij, alsof hij wil zeggen: ‘Prachtig toch, die uitgelatenheid.’ Maar er is weinig prachtigs aan. Ongewild verstoren honden de natuur vele malen erger dan je zou denken. Alleen door een hond aan te lijnen, laat je jouw respect voor de natuur zien.
Het bordje Honden aan de lijn van Staatsbosbeheer is als een roepende in de woestijn. Ik herinner me een artikel over loslopende honden die vele reekalfjes per jaar pakken en achter damherten en hazen aangaan. Eenden werden niet genoemd, maar ik verwacht dat ze dezelfde paniek voelen. De boswachter, die ik na het voorval tref, zegt dat vluchtende dieren soms niet meer terugkeren naar hun nest en dat hij een hert heeft gevonden dat tegen een hek is geknald.
Ik snap de uitgelatenheid van zo’n hond. Eindelijk schijnt de zon en heeft de baas weer eens zin in een lange wandeling. Dat binnen zitten is voor niemand fijn. Een hond ziet, hoort en ruikt van alles in het bos. Een roofdier in luilekkerland. Dat het zijn instinct is om overal achteraan gaan, kan ik hem niet kwalijk nemen. De natuur lokt.
Bescherming
Maar ook wandelaars zonder hond ontspannen graag. Niet iedereen raakt in extase van enthousiaste honden die tegen je opspringen. Iets wat voor een hondenbaas blijkbaar onbegrijpelijk is, want zelden worden honden snel aangelijnd of volgt er een excuus. Voor zo ver ik weet, zijn de regels niet gemaakt om hondenbazen dwars te zitten. Laat ik uitgaan van onwetendheid bij hondeneigenaren en niet van opzet. Soms vergeten we dat we te gast zijn in de natuur, en dat iedereen beschermd wil worden, mens en dier.
Zelfs een ‘vriendelijk’ contact tussen hond en dier kan rampzalig zijn, vertelt de boswachter. ‘Wanneer een reekalfje de geur van een hond meedraagt, zal het door de moeder verstoten worden.’ Het excuus van een hondenbezitter ‘hij doet niks’ gaat dan ook nooit op. Ik hoop dat de boswachter zijn pas versnelt en zijn verhaal verderop herhaalt.
Ik denk aan vroeger, aan de fietstocht naar de lagere school en weer terug naar huis, langs al die boerderijen, altijd op mijn hoede voor loslopende honden. Te vaak hing er eentje aan mijn broekspijp. De eenden zijn nergens meer te bekennen. De hond en zijn baas trouwens ook niet meer. Ik veeg de achtergebleven kwijl van mijn jas en loop het bos uit.
