'Zijn Peet en jij elkaar al zat?' vraagt een goeie kennis aan de telefoon. Had gekund, vriendlief en ik brengen nu behoorlijk wat meer tijd met elkaar door. Persoonlijk ervaar ik dat als extra quality time en Peet houdt zich goed. Hij wordt nu immers veel vaker geconfronteerd met die ene zeer slechte eigenschap van mij. Ik vloek. Best veel. En je weet 'Vloeken is aangeleerd, (word geen naprater)' aldus de billboards die vroeger op het station hingen met die papegaai erop. Ze waren afkomstig van de bond tegen het vloeken. Soms hingen er wel drie naast elkaar. De rillingen kreeg ik van dit opgeheven vingertje. Want ik ga gewoon rücksichtslos tekeer als ik weer eens ruzie heb. Ruzie met spullen welteverstaan, niet met mensen. De sketch 'ruzie met de dingen' van Ronald Goedemondt illustreert naadloos wat ik bedoel.

De stofzuiger die ineens stopt met zuigen, aardappelschijfjes die aan elkaar blijven plakken, de computer die per definitie iets anders doet dan ik zou willen, wasgoed dat stinkend uit de machine komt, shampooflessen die niet kunnen doseren.. Kortom, dingen die hun taak niet uitvoeren, terwijl ze niet zo gek veel taken hebben, lijkt me. Het drijft me acuut tot vloekende waanzin.

Daar Ronald G. er redelijk ontspannen mee omgaat (geloof me, vergeleken bij mij is hij 'chill') trek ik een duister register open. Dat is niet mals, kan ik u melden. Het kwalijkste is dat er wel eens pijnlijke, dodelijke ziektes aan te pas komen. Verwerpelijk en en beschamend, weet ik.

Heel idioot misschien, maar schuttingtaal van anderen trek ik niet. 'Tyfus man, ik krijg die fucking euro niet uit dat kutkarretje, GVD!' Doet bijna net zo'n pijn aan m'n oren als apengeluiden bij een voetbalwedstrijd. Over voetbal en oorpijn gesproken, wat te denken van k*****scheids, k*****joden, k*****homo's etcetera..?! Niet te harden. Maar het houdt me wel een spiegel voor. En wat ik in die spiegel zie bevalt me niet. Op mijn schouder zie ik die papegaai zitten met dat opgeheven vingertje. Hij heeft gelijk. Verdomd.