Wopke Hoekstra zet zich af. ‘VVD heeft veel beloftes gebroken.’ Had hij dat een paar jaar geleden gezegd, dan waren de regeringsrapen gaar geweest. Maar in verkiezingstijd is alles geoorloofd. Zeker vanuit een christelijke moraal is nestvervuiling dan toegestaan, en kun je ‘doorpakken’, te beginnen in je schaatspak in Thialf, het schaatswalhalla waar menig kind zou willen schaatsen. Zat er geen dak op Thialf, dan was er niets aan de hand geweest, schaatsen is een buitensport. Op anderhalve meter afstand rondjes rijden is geen probleem… voor Sven Kramer dan. Zal Wopke door zijn chauffeur naar Thialf zijn gereden, na eerst een pannenkoek bij partijgenootje Mona op de Dijk te hebben gegeten, of is hij met eigen vervoer naar Heerenveen gereden om ‘heel dom’ de coronawet te ontduiken?

Wopke zet zich af, maar niet zijwaarts zoals dat hoort, want dan ga je pas vooruit. Hij trapt meer naar achteren. Hij heeft een puntafzet zoals dat in schaatstermen heet. En hij komt niet goed over, dat wil zeggen: hij plaatst zijn schaatsen na de bijhaal niet recht onder zijn lichaam zodat je een denkbeeldig loodlijntje kunt trekken van de navel naar de te plaatsen schaats. En dat is vreemd, want politici staren toch regelmatig naar hun navel. Het ligt dus aan de bijhaal na die verkeerde afzet, waardoor hij nooit op de buitenkant van zijn ijzers glijdt. Hiervoor moet je diep door je knieën gaan. Maar dat weten alleen echte schaatsers, die niet door het kunstijs zakken, voor wie Thialf niet toegankelijk is omdat er nu eenmaal een dak op zit: regels zijn regels, wet is wet.

Maar dat is niet zijn sport, daar heeft hij zijn na te trappen collega Mark voor, die met zijn noodverlichting aan verlicht naar het sprookjesbos fietst. De koning zet met een gouden pen zijn handtekening onder iedere wet. De koning is blij om quasi deel uit te maken van de uitvoerende macht.

Diep in het donker, maar met nog steeds een verlichte ziel, draait Montesquieu zich om en vraagt zich af waar Nederland geëindigd of aan begonnen is. Het land dat de inspiratiebron was voor zijn trias politica. Het land waar in lockdown verkerende scholieren van hem moeten leren waarom democratie bij gebrek aan iets anders nog de beste oplossing is. Maar waarom schrijft het tweekamerparlement als wetgevende macht zeventien miljoen mensen gewraakte wetten voor en laat ze niet in hun waarde?