Schud, trek, hup

Als man breng je ongemerkt heel wat tijd door in openbare toiletten.
Het lichaam produceert nu eenmaal afvalstoffen en die moeten er uit. 
Vooral de urinoirs geven ons een groot voordeel ten opzichte van de vrouw.
Zeker waar het doorlooptijd betreft. 

Sommige mannen komen met het gereedschap al bijna in de hand ter plaatse om gelijk van wal te kunnen steken. Anderen kunnen soepel met éen hand alles regelen zodat de (vaak) linkerhand aan het beeldscherm gekleefd kan blijven. Alles wordt tenslotte online geplaatst, dus waarom dit niet?

Weer anderen zijn, laten we zeggen, minder bedreven en hebben twee handen nodig om tot de daad te komen.
Nog even los van de gêne die mannen soms hebben om überhaupt te kunnen plassen in de directe nabijheid van andere mannen.

Maar dat is niet waar het hier om gaat.
Dit was alleen maar even om een beeld te schetsen aan de mensen die nooit in een herentoilet komen. 

En met herentoilet bedoel ik dan niet het genderneutrale verhaal, waarbij iedereen van ieder toilet gebruik kan maken, wat ik helemaal prima vind, maar een vrouw die gebruikt maakt van een urinoir, ben ik nog niet tegengekomen in al mijn jaren. Maar goed, eens moet de eerste keer zijn. 

Waar gaat het dan wel om?

Er viel mij iets op.
Los van de drie typen mannen die hierboven al benoemd staan, is er nog een onderscheid in mannen te maken, als het gaat om toileteren. 

Er zijn namelijk de schudder, de hupper en de trekker.

De schudder doet zijn ding, net als iedere andere gebruiker maar schudt, aan het einde van de rit, een aantal keer het uiteinde van de plasbuis heen en weer om de laatste druppels er uit te krijgen. Dat kan er soms best heftig aan toe gaan, kan ik u vertellen. 

De hupper doet (uiteraard) eveneens zijn ding maar sluit het ritueel anders af, namelijk door een paar keer een korte snelle kniebuiging te maken. Alsof hij een hupje maakt, een squad. Deze heren zijn soepel in de heupen en de knieën, lijkt het. 

De trekker heeft een eigen methode ontwikkeld om zich er van te vergewissen dat er geen druppel verloren gaat.
Hij trekt (en knijpt) na afloop een paar keer zodat hij op die manier het laatste beetje kan verliezen.
Men zou hem ook de knijper kunnen noemen maar dat roept weer heel andere associaties op. 

Na deze ontdekking kwam ik er achter dat het zelfs nog gecompliceerder kan.
Zo zijn er rukkende huppers, huppende schudders en schuddende rukkers.
Welke van deze methoden het meest effectief is, is mij nog (steeds) niet helemaal duidelijk.
Ik blijf het proberen. 

Ik kan het iedereen aanraden om af en toe eens te wisselen en te experimenteren.
Anders is het maar een saaie bedoening, dat gezeik.