Je kunt tegenwoordig geen dorp meer binnenrijden of er is wel ergens een Kerstmarkt.
Zo ook in Zaanstad, waar, gezien het dorp uit meerdere kernen bestaat, zelfs een aantal Kerstmarkten is.
Hoeveel plekken voor het aanschaffen van onnodige zooi heeft een mens nodig om zich gelukkig te kopen?
Kerstzeepjes, kerstzakjes, kerstkaarsjes, kerstmutsen, kerstgeurtjes, kerstbomen, kerstballen, warme kerstchocola (vloeibaar), koude kerstchocola (vast), kerstpatat, van alles is er te koop. Er is zelfs een kerstreuzenrad, al is het wel een klein reusje, met z'n vier meter.
De plastic kerstijsbaan ontbreekt evenmin.
Er wordt ook driftig gebruik van gemaakt; Kinderen, die waarschijnlijk nooit meer op echt ijs zullen schaatsen, schuifelen onhandig door elkaar heen op de geleende ijzers.
De doosjes kerstboomblarenpleisters hangen bij de kassa.
Ik klink als Scrooge en dat is ook zo. Kerst is niet mijn ding.
Went ook niet.
Dit jaar is mijn 50e Kerst en ik ben er klaar mee.
Het gedoe er omheen, de kerstcommercie, de gemaakte kerstgezelligheid en de opgelegde kerstverplichtingen maken het voor mij tot een tijd die ik snel achter me wil laten.
Lichtpuntje op de Kerstmarkt is de Zaanse Verhalenverteller.
Gekleed in een bijpassend klassiek kostuum vertelt hij het verhaal van de Zaanse Scrooge, directeur van een Koekenbakker die door de drie geesten van Kerst wordt gewezen op zijn sociale verantwoordelijkheid en het delen van zijn rijkdom met de armen.
Iedereen vindt het een mooi verhaal. En dat is het ook.
Dat verhaal zouden we onszelf vaker moeten vertellen.
Maar niet alleen vertellen.
Voer het uit!
Wees die nieuwe Scrooge!
Deel!
Geef!
In een wereld waarin een steeds groter merendeel van de mensen moeite de financiële eindjes aan elkaar te knopen door gestegen prijzen van alles wat een normaal mens nodig heeft zijn er mensen die trots Kwetteren dat ze een reisje om de Maan hebben besteld.
Is er iemand die datzelfde Kwetter voor een astronomische bedrag uit eigen zak heeft gekocht en nu verwacht dat iedereen daar 200 uur per week gaat werken.
Zijn er mensen die 200 miljoen per jaar gaan verdienen om wat puissant rijke sjeiks te vermaken op een grasveld voorzien van airconditioning.
Zijn er landen waar het geld letterlijk tegen de plafonds klotst en waar men van gekkigheid niet weet wat ze met dat geld moeten doen, behalve dan een buurland bombarderen over punten en komma's in een eeuwenoud boek.
En zo zijn er nog tal van voorbeelden te benoemen.
Hoe kan het dat die twee werelden op één en dezelfde planeet bestaan?
Denk ik nou echt te simpel als ik denk dat er dan iets niet klopt?
Mensen die zoveel geld hebben, zouden de wereld kunnen helpen door hun rijkdom te delen. Niet met allerlei vage goodwill constructies maar gewoon door de straat op te gaan en mensen daadwerkelijk te helpen.
Om over het 'Oude Geld' nog maar te zwijgen.
Alleen al in Nederland kunnen die prima zelf de schadevergoeding voor ons slavenij verleden betalen. Daar hebben de meesten hun vermogen ook aan te danken.
Dat zou nog eens een mooi kerstcadeautje voor onder de kerstboom zijn.
Daar wil zelfs ik wel eentje voor kopen.
In plaats daarvan komt ook dat weer neer op de eerlijke belastingbetaler.
Maar die heeft het al zo zwaar.
Die heeft namelijk niet de financiële middelen om de belasting te kunnen ontduiken.
Fijne Kerstdagen.
