Thriller
De nacht viel. De kamer was stil en schemerig. Het lampje gaf een zachte gloed in de kamer. In de schemering was het niet duidelijk. Er bewoog iets op de houten vloer. Ze veerde recht en kwam dichterbij. Een beweegbare zwarte vlek. Een spin die al meerdere winters had overleefd. Een dik lijf en dikke poten. Tijd voor een potje en deksel was er niet meer. Ze moest nu handelen. Haar zware voet stampte. Te laat, de spin kroop snel weg. Een tweede poging mislukte. Ze was gevlucht onder het bed. Ze had de keuze. Matras eraf halen of niet. Een rusteloze nacht tegemoet of niet. Ze koos voor de matras. Het woog als lood maar daar zat ze. Tussen het bedeinde en de latoflex. Alweer was ze de vrouw te snel af. Ze was weg, onvindbaar. Het bed werd gefatsoeneerd. De nachtrust ging in, met het idee dat ze vannacht misschien een dikke spin zou eten. Want blijkbaar eten we meer spinnen in onze slaap dan we denken. Het licht ging uit, de ogen gingen toe. Maar ze kon de slaap niet vatten, wetende dat er in deze kamer een ongenodigde rondging. Die had zich wellicht ergens in een hoekje verscholen. Bijna onzichtbaar voor de mens maar toch aanwezig. Het werd stil in de kamer. De oren waren gespitst. Misschien had de spin harde pootjes en gingen ze tikken op de houten vloer. Maar nee, ze hoorde niets en bleef muisstil liggen. De lakens goed om zich heen gewikkeld ter bescherming van dit verschrikkelijk monster. De rust keerde weer. Maar ze voelde de spin in haar nabijheid. Iets zei haar dat ze haar zoektocht moest verderzetten. Het licht ging weer aan. Ze keek aan de achterkant van het hoofdeinde. Daar zat ze. Op een paar centimeters van de rand, ideaal om zo het bed in te duiken. Een rilling ging over haar rug. De dikke zwarte spin zat duidelijk zichtbaar op de witte achtergrond. Haar poten helemaal open gespreid. Ze leek nog groter dan daarnet. De concentratie was top, alle bewegingen moesten correct zijn. De klap was hevig, de spin plat. Een vredig gevoel zo plots voor het slapengaan.
