Laten we het eens hebben over de supermarkt medewerkers. De medewerkers ken ik inmiddels best goed omdat ik er gemiddeld zo'n 3 keer per week binnen wandel. Ze zijn een deel van mijn leven geworden, die mensen. En ik een deel van hun leven. Maar op een of andere manier blijven we maar doen alsof we elkaar voor de allereerste keer zien. Ze blijven het maar ontkennen en herhalen hetzelfde riedeltje schaamteloos elke keer weer opnieuw. 'Goedemiddag mevrouw, alles gelukt met scannen? Wil u nog koopzegeltjes erbij? Wil u sparen voor een van onze honderdduizenden acties?' Nee hoor, bedankt dat je me voor de zoveelste keer pusht, kutwijf! Accepteer het gewoon dat ik het niet wil! denk ik terwijl een vriendelijke glimlach opzet.
Helaas spreek ik dit alleen uit in mijn gedachten. Nee, we blijven gewoon lekker sociaal wenselijk gedrag naar elkaar vertonen terwijl we allebei sterf denken. 'Wil jij misschien een lekker snoepje?' Vraagt ze aan mijn dochtertje. Donder op, met je vieze snoep waar iedereen al met zijn vingers aangezeten heeft en maak mijn dochter niet verslaafd aan suiker! 'Ach kijk eens Roosje wat lief van die supermarktmedewerkster. Wat zeg je dan tegen die mevrouw?' Welkom Roosje, in de vreselijke wereld van sociaal wenselijk gedrag. Sorry dat ik je er niet voor kon behoeden. 

Zouden die supermarktmedewerkers niet levensmoe worden? Dat vraag ik me af. Het lijkt er wel op als je ziet hoe gedachteloos ze hun riedeltje opdreunen. In de supermarkt waar ik altijd kom voor mijn boodschappen staat bijna altijd dezelfde vrouw bij de scankassa. Ik zie gewoon dat ze mij niet ziet als persoon maar gewoon als een soort lopende band product dat voorbij komt. Ze begint haar riedeltje altijd met precies dezelfde woorden in dezelfde volgorde en zelfs met dezelfde enthousiaste intonaties. De woorden zijn totaal leeg en ze luistert helemaal niet naar wat ik terug zeg. Ze wenst me namelijk altijd een fijne dag toe. Super aardig van die mevrouw maar het leuke hieraan is dat ze niet luistert naar wat je terug zegt. Ik zeg dan vaak 'jij ook!'. En dan zegt ze ineens 'alsjeblieft!'. Huh? Wacht even. Ik zei toch helemaal geen dank je wel? Ik vind dat persoonlijk hilarisch. De volgende keer als ik er ben ga ik zeggen: 'Joe, ik ga het met je man doen!' 'Alsjeblieft!'.