Vorige week zat ik nog met een bek vol borrelnootjes op te scheppen dat Corona mij de afgelopen twee jaar niet te pakken heeft gehad. Lachend, haast kwijlend, wist ik niet hoe vaak ik met mijn handen in het bakje moest graaien. Mijn speeksel, jouw speeksel. Teamwork in optima forma. Moest allemaal weer kunnen toch? ‘Jaaaa’, zeiden de Corona monstertjes ‘ja graag, please do, touch me right there, you greedy bitch!’
En zodoende toog ik een paar dagen later met die onzichtbare ettertjes na een positieve zelftest naar de GGD. Wat de overheid van iemand met koorts al niet vraagt!
Je mag niet met het openbaar vervoer of taxi reizen, maar wel met 39.2 zelf achter het stuur kruipen. Dat is als rijden onder invloed wat mij betreft. Gelukkig voor mijn medeweggebruikers hoefde ik maar een paar straten.
Geen idee of ik een bord, licht of een of ander overstekend wild gemist heb, een kniesoor die daar dan nog op let. Nood breekt wet. Dat rijmt, al is het inhoudelijk niet met elkaar te rijmen natuurlijk .
Maar goed. Ik moet daar bij de GGD wel een heel positieve indruk gemaakt hebben want god allemachtig, wat stak die tante het staafje diep in mijn neus! Alsof ze mijn ongenode gastjes er persoonlijk uit wou vissen. ‘Dat was ‘m al hoor mevrouw, fijne dag!’ Ja dag sekreet, val kapot jij, maar laat m’n staafje niet vallen anders moet ik nog een keer! Dit was mijn meest respectvolle gedachte. Ik heb nog de kloven in mijn lippen staan van de gekunstelde glimlach die ik haar gaf.
Bij thuiskomst van deze ware expeditie trakteerde ik mezelf op een paar paracetamol en dook m’n nest weer in. ‘s avonds kwam de bevestiging van hetgeen ik zelf al jaren wist, namelijk dat ik inderdaad een positief persoon ben. Wat ik minder vond was het boekwerk aan paperassen van de overheid wat je digitaal krijgt toegestuurd met daarin “handige apps” die je kunt downloaden om je contacten te verwittigen dat je Corona hebt. Ben je van je werk ziek gemeld, heb je er verdomme er direct een baan bij. Een Facebookbericht zou sneller en wellicht ook efficiënter zijn: ‘Hé Facebookies, Ik heb Corona, like me als je de laatste vier dagen in m’n buurt geweest bent.’ Simpel.
Maar nee hoor. Het moet weer via een speciale GGD contacten app. Als de ander waarmee jij contact hebt gehad die hele Corona melder niet heeft, blijkt ook nog dat al mijn moeite van het invullen voor niks is geweest. Én jij moet het ook nog per persoon invullen. Ga d’r maar aan staan. Tja, je zit toch in isolatie dus tijd zat, moet de overheid gedacht hebben.
Maar dan de wijze van vragen en antwoorden. Als docent, constructeur van toetsen en als examinator in gezonde tijden zie ik toch een puntje van zorg.
Ten aanzien van contact met een collega was de vraag: heeft u in zijn of haar bijzijn geniest, gehoest, geknuffeld, gezoend of seksueel contact gehad? En dat allemaal in één vraag. Zijn volgens mij toch echt totaal verschillende activiteiten! Antwoordmogelijkheden:
Ja, ik denk het wel.
Nee, ik denk het niet.
Kijk, dat je niet zeker weet of je in zijn of haar bijzijn gehoest hebt, dat kan ik met mijn wattenhoofd nog volgen. Maar ik zal toch zeker nog wel weten of ik seks of een knuffelpartij heb gehad met een collega? Met een vrouw nog wel? Twee dagen geleden? Dat ik niet meer weet óf ik sex heb gehad twee dagen voor de uitslag is al reden tot neurologische zorg, maar met mijn eigen geslacht? Als ik mij die metamorfose ook niet meer weet te herinneren, lijd ik niet alleen aan Corona maar ook nog aan een ernstige vorm van een of andere geheugenstoornis!
Met enige tegenzin en zonder overtuiging vul ik ‘nee, ik denk het niet’ in. Ik hoop niet dat collega Els mijn antwoorden te zien krijgt. Ik hoor haar in gedachten al sputteren: weet jij niet eens meer dat wij afgelopen maandag…? Ja Els, ik weet het nog wel, maar de overheid kennelijk niet! Ik kon namelijk geen ‘nee, seks zeker niet’ invullen, Els. Ik heb echt alleen Corona, niet ook nog een geheugenstoornis. En voor the record en schijt aan de AVG Els: ik heb geen geslachtsziekte, ben niet lesbisch en val al helemaal niet op jou!
De brief aan de positief geteste persoon zelf is al even opmerkelijk. Volgens mij verstaat de overheid onder positief geteste persoon ‘een opgewekt persoon die ondanks het lijden aan Corona nog de levenslust heeft allerlei kutklusjes in huis uit te voeren.’ In die brief staat namelijk dat de Corona patiënt de wc en badkamer ELKE DAG dient schoon te maken, net als de lichtschakelaars, kranen, deurklinken en dergelijke. Lieve malle overheid, misschien vindt u mij een viespeuk, maar als ik gezond ben poets ik al niet dagelijks de boel, laat staan als mijn hoofd op ontploffen staat van de koorts en ik zelf de dweil in huis ben. Ik ben toch zeker wel ziek maar niet gek?
Kortom, mijn punt is dit: die vrijdagmiddagborrel die kan natuurlijk niet. Nog altijd niet. Die kon namelijk nooit al niet. Borrelhapjes. Dat is slijm met slijm vergelden. Een gangbang van virussen.
Engeltjes bestaan nu eenmaal niet, de harde viruswaarheid wel:
“Als het tortelen met een of andere duif is, weet maar zeker dat er een virusfuif is.” Binnenkort als voetnoot op elke borrelsnack.
Als u de borrel toestaat, sta het mij dan als zieke toe om uit te zieken. Zonder administratieve rompslomp en huishoudelijke klusjes. Hij is fijn.
Brief aan de positief geteste persoon, zie ‘leefregels in de tijd dat u in isolatie bent onder punt 1 en 2’:
https://lci.rivm.nl/covid-19-thuis
Van mijn andere punt t.a.v. de vraag aan collega: zie GGD contacten app, geen kopie van te maken.
