Een bijzondere, dierbare tante is gestorven. De stoelen in de aula staan gegroepeerd naar risicogroep. Een poging die opstelling te doorbreken wordt in de kiem gesmoord. De verplichte onderlinge afstand heeft iets ongemakkelijks. Je wilt bij elkaar zijn als herinneringen worden opgehaald en mooie, emotionerende woorden gesproken over haar bescheiden doortastendheid, onvoorwaardelijke betrokkenheid en liefde voor anderen. De mens van dichtbij op waarde schatten, dat was haar levenshouding.
Op het kerkhof worden de kinderen gevraagd de kist neer te laten.
‘Vanwege het coronaprotocol?’
De uitvaartleidster kijkt mij vorsend aan. ‘Liefde is toch altijd besmettelijk?’
Ik zak door de grond.

 

Bron: https://robertbeernink.nl/