Barbapapa

De crematie van mijn vader was mooi. Ik had geen speech voorbereid maar heb toch over Vincent van Gogh gesproken. Uit mijn hoofd en dat was niet zo slim want ik kon niet meer uit mijn woorden komen.  Ik droeg een mooie flanellen broek en een zwarte blouse. Mijn broer sprak als eerste. ‘Weet je nog pa dat we gingen vliegeren.’ Op het scherm verschenen steeds foto’s van mijn lieve vader. Maar was hij wel zo lief? Waarom liet hij bij mij altijd zijn sombere kant zien? In het verhaal Belle de Jour heb ik al een portret van hem gegeven. Hij verbaasde zich er altijd over dat bekende artiesten zelfmoord konden plegen. Zo had je de schilder David Roth. Had hij soms ook borderline? Ik vind het werk van Roth erg inspirerend maar somber. Wim stond bekend als een levensgenieter die altijd in de zon zat, tot grote ergernis van mijn moeder die hem behoedde voor de zonnestralen en dan zie ik hem voor me, met open hemd en korte blauwe broek. Mijn vader ging altijd in het blauw gekleed. Ook in de kist droeg hij zijn geliefde kleding maar de kist was dicht. Hij was zodanig vermagerd dat zijn aanblik geen goed meer deed.  Hij at alleen nog havermoutpap en dat op het laatst ook niet meer. Ach hij heeft me als kind ooit handtastelijk aangeraakt en dat steekt nog steeds en ik wilde er een zaak van maken. Maar hij vond wijn zo lekker en dan gingen de verhalen weer over zijn carrière, want die heeft hij wel gehad. Hij heeft toch maar mooi meegewerkt aan de Barbapapa films en veel reclame gemaakt (animaties). Van beroep is mijn vader animator maar hoe ouder hij werd, hoe meer hij naar schilderijen verlangde. En daar heeft hij er veel van gemaakt. Eerst dmv sjablonen en spuitwerk, later ging hij meer met krijt werken. Hij heeft een prachtige Moessorsky collectie gemaakt. En hij exposeerde o.a bij kapper Bartels, ja als anderen mijn vader zagen, zagen ze een lachende man die altijd begon met : ‘ja het zit zo,’ en dan begon hij zijn verhaal. En de tijd dat hij in Ouderkerk de Amstel werkte en bezoek kreeg van een muis. Die omgebracht werd door de schoonmaakster die te fanatiek had schoongemaakt. Maar mijn herinneringen aan mijn jeugd zijn anders want ik kon hem kennelijk zo boos maken dat hij achter me aan zat en me een klap wilde geven.  Ik heb een foto waar hij me afkeurend zit aan te kijken. En dat heb ik nooit begrepen. Als kind was ik volgens hem lastig en recalcitrant maar ik voelde me gewoon onbegrepen. Mijn ouders hingen de hele dag op de tennisbaan en ik wachtte met het eten. Als ze dan thuis kwamen ging het gesprek over tennis en ruimde ik stilletjes de borden op. Nu ik 57 jaar ben heb ik geen behoefte meer aan therapie. Ik probeer in het nu te leven. Mijn vader was een gevoelige man die ik in mijn hart meedraag. Dit is mijn laatste verhaal over een man die 63 jaar liefde en leed deelde met zijn lieve vrouw Rietje en die ik gelukkig nog een keertje zag, toen hij levensloos op de bank lag en ik zijn lieve gezicht zoende en er niet mee op wilde houden.

Amstelveen. 9 mei 2012