Uit vrolijke en waargebeurde verhalen.
De bril (1966)
“Helemaal naakt Gerrit?” “Ja, Jan helemaal naakt!”
We waren die middag terecht gekomen in de weilanden over de rijksweg 37 richting Echten. Gerrit had al een nat voetje gehaald bij een mislukte sprong over een sloot. Het mocht de pret niet drukken. We voelden ons vrij. Huiswerk hadden we niet en het avontuur riep ons steeds verder de weilanden in. Een buizerd zagen we in de verte achtervolgd worden door twee kraaien en de kievit liet zijn bekende “kievit, kievit” horen.
Net toen ik klaar stond om over een vrij brede sloot te springen, keek Gerrit mij lacherig aan en vroeg: “Jan, heb je het al gehoord over die bijzondere bril?” “Over een bijzondere bril?” “Ja,” ging Gerrit onverstoorbaar verder, ”ze hebben een bril uitgevonden die, als je er door heen kijkt, bij mensen de kleren laat verdwijnen.” ”Hoe bedoel je, de kleren laat verdwijnen?” “Nou, precies wat ik zeg. Je zet die bril op en dan zie je alle mensen in hun nakie.” Ik stond stomverbaasd Gerrit aan te staren, die inmiddels zijn tweede natte voetje haalde. “Helemaal naakt?” “Ja Jan, helemaal naakt!”. “En waar kan je die bril dan kopen?”, vroeg ik best wel geïnteresseerd. “Dat moet ik nog uitzoeken”, murmelde Gerrit, terwijl hij zijn kous aan het uitwringen was.
Mijn puberbrein sloeg op hol. Dan kan ik misschien wel binnenkort Marjolein, het mooiste meisje uit de klas, naakt aanschouwen. Wat een heerlijk vooruitzicht. En wat dacht je van de grote meiden uit de vierde klas. Geweldig. Maar mijn enthousiasme werd behoorlijk getemperd bij de gedachte om door de bril onze bejaarde lerares Nederlands gade te slaan.
Waarom Gerrit die middag regelmatig mij lacherig bleef aan kijken, is me pas later duidelijk geworden.