Mijn relaties met apparaten staan van oudsher bol van de verbale agressie en huiselijk geweld. Al bij de eerste aanblik van iets met knopjes krimp ik ineen. Uit angst voor klappen. Juist, selffulfilling prophecy.

 

Toen ik me laatst voor krap een tientje een elektrische krultang had aangeschaft (in de ramsj, bij de non food van de super), leek dit al gauw een traditionele 'match made in hell.' Geen knopje gaf sjoege. Gewoon opwarmen moest ie, meer niet. Na een kwartier vloeken en 'zie je wel, ik heb weer zo'n goedkoop kutding gekocht' stond ik nog steeds met een koude staaf in m'n handen.

Toch maar even de gebruiksaanwijzing erbij dan.

 

De stekker in het stopcontact bood soelaas. Mijn excuses jegens het apparaat kwamen natuurlijk veel te laat, wat restte was gepast schaamrood. Goed, het ding warmde op, en snel ook.

 

Met het bijgeleverde boekje in de aanslag (steevast van plan om me geen tweede keer te laten dollen) ging ik puntsgewijs aan de slag:

1) Rol een dunne pluk haar om het warme gedeelte. Check.

2) Rol de pluk op tot aan de haarwortel. Ook gelukt. Haha, kijk nou, ik kan dingen!

3) Hou de opgerolde pluk 8 tot 15 seconden vast. So far, so good. En nu?

4) Haal de pluk los middels de uitrolknop. Uitrolknop? Waar zit die dan? Ik voel 'm niet en zie 'm niet. Dat apparaat zit namelijk in m'n haar, weet je nog?

 

Die 15 seconden krultijd waren inmiddels ruimschoots verstreken en de elektrische prultang zat hartstikke tering muurvast. Na een nieuwe serie verwensingen aan het adres van mijn opponent, zat er niks anders op dan de keukenschaar te pakken.

Karma is a bitch, maar dat kutding ook.