Bedaard en ietwat aarzelend stap en staar ik in de richting van de dokterspraktijk. In het grote venster zie ik mijn dubbele reflectie: enerzijds mijn iets te mollige spiegelbeeld en anderzijds mijn gedachten, die gelukkig wel nog scherp zijn.
Een minuutje later voel ik me als een alien in de wachtruimte. Veel te klein hier, en veel te veel mensen. Ondanks de zomerse coronaluwte sta ik daar weer bij stil, vooral omdat het dragen van een mondmasker hier verplicht blijft. Dat staan mag je heel letterlijk nemen, want alle stoelen zijn bezet. Van de zes andere personen die zich in deze ruimte bevinden, lijken er minstens vier forser dan ik. Ach, wat maakt het eigenlijk uit? In de ruimte is in principe iedereen gewichtloos.
Al snel voelt het alsof iedereen me aanstaart. Van kop tot teen word ik geïnspecteerd. De vlezigste vleeskeurder is van Turkse origine. Hij draagt zijn mondmasker niet helemaal reglementair en mede daardoor heeft hij de vriendelijkste uitstraling van alle gezetenen. Daar heb je ‘t weer, dat lichte gevoel in mijn hoofd. Dat draaierige. Ik sluit ogenblikkelijk mijn ogen en zie huppelende sterretjes in een zee van zwart, alsof ik daadwerkelijk in het hemelruim ben, de o zo mysterieuze kosmos. Ik heb nog zoveel vragen. Als de NASA onderzoeken uitvoert, zou er dan ruimte zijn voor improvisatie? Is het heelal wel halal? Laatst las ik dat alle dranken voor moslims halal zijn, behalve alcohol. Is daarom de Melkweg? Ik ben er erg aan toe. Ik zou zelf ook beter geen alcohol meer drinken.
Nochtans was ik weer blij toen ik zat. Een voor een werden de inspecteurs immers weggeroepen door drukke dokters. Heel even was ik zelfs alleen. Ik voelde me gelaten. Met rust gelaten. De pijn aan mijn gekneusde ribben viel momenteel best mee.
‘Ik ga je sowieso sterkere pijnstillers voorschrijven,’ zei de dokter uiteindelijk na zijn onderzoek. ‘Op basis van je verhaal en pijnklachten concludeer ik dat je ribben gekneusd zijn. De duizeligheid komt vooral door een gebrek aan nachtrust en dat is begrijpelijk, omdat liggen vaak de meeste pijn veroorzaakt. Vandaar de pijnstillers. Eens je beter slaapt, zal je je minder draaierig voelen overdag. Foto’s laten maken lijkt me overbodig als het niet verergert. Een klaplong heb je alleszins niet.’
Applaus, dacht ik bij mezelf. ‘Prima!’ riep ik opgelucht. ‘Ik haat foto’s omdat ik altijd het gevoel heb dat ik er afschuwelijk op sta. Mijn vrouwelijke en onzekere kantje, denk ik. In principe wil ik gewoon horen dat het eigenlijk niet zo is, dat het allemaal best meevalt. Zoals nu, met mijn symptomen.’
‘Danny, Danny, je bent me er eentje. Ik zou zeggen: wees in de toekomst een beetje voorzichtiger. Jong willen blijven juich ik toe, maar op een gegeven moment volgt het lichaam de geest niet meer zo makkelijk. Hou daar in de toekomst rekening mee, zeker als je nog eens naar je kinderen of huisdieren wilt duiken op nat gras.’
Als ik de dokterspraktijk verlaat, kijk ik opnieuw even naar mijn weerspiegeling in het venster. Dat mollige valt eigenlijk nog best mee, denk ik bij mezelf. Klein vreugdesprongetje dat ik me ogenblikkelijk beklaag.
