Een bevriend schrijver belde me onlangs op.

De regionale krant zoekt een columnist m/v.

Geweldige lijkt me dat, dé kans om me te laten zien of beter lezen.

Elke week een stukje van om en nabij de 100 a 150 woorden over een onderwerp dat actueel is in onze regio.

Ik weet er wel een paar, al lees ik nooit een krant en mijd ik tv en sociale media.

Opgetogen klim ik in de telefoon en bel de redactie.

Wat als een enthousiast gesprek begon strandde alras op de verdiensten.

Niks, nada, noppes. Niet eens een gratis uitgave van het geschrevene.

Weet ik meteen het onderwerp van mijn eerste column.

                               
                                      Basisloon.