Pashokjes zijn vreselijk; te krap, te warm, en doorgaans is de spiegel zo mensonvriendelijk en meedogenloos dat het voor mij vaak voldoende is om van de potentiële aankoop af te zien. Toch ging ik.
Pashokjes zijn een crime, voor iedereen en zeker ook voor onzekere tienermeisjes met misschien nog wat puppyvet, zoals er in deze hippe winkel vele rondliepen. Nadat ik twee keer mijn ellenboog had gestoten, de leesbril op de grond had laten vallen en me eindelijk in een van de vier wintertruien had gewurmd - het was buiten godbetert nog 21 graden - wilde ik 't liefst linea recta weer naar buiten. De conversatie in het hokje naast me zorgde ervoor dat ik bleef, oververhit en met statische haren.
Pashokjes hebben geen muren. Ik had puber en vrouw eerder in de wachtrij gezien en het hokje naast mij binnen zien gaan, verbaasd dat zij er samen in gingen en in de veronderstelling dat het moeder en dochter waren. Die gedachte werd ontkracht toen de vrouw zei: ‘Jij hebt niet de bouw van je moeder’. ‘Nee’, zei het meisje, ‘dat klopt’. ‘Je moeder is ook veel langer dan jij (eigenlijk zei ze ‘als jou’) en tenger gebouwd’. ‘Nou’, reageerde het meisje, ‘Mama is niet zo lang hoor, maar ze loopt altijd op hakken. Maar ze lijkt ook lang omdat ze slank is, denk ik. Maar mama vindt zichzelf trouwens helemaal niet dun, hoor! Ze doet nooit strakke kleding aan omdat ze bang is dat je dan vetrolletjes ziet’. ‘Oh’, zei de vrouw, ‘Dat doe ik ook niet, niet dat ik bang ben om dik te lijken, want dat ben ik helemáál niet, nooit geweest ook. Kijk, een platte buik, goed hè, en dat op mijn leeftijd!’ Ik hoorde een pets op een, naar ik aannam, blote buik. ‘Nee, mij zal je niet dik zien, dikke mensen vind ik vreselijk. Lelijk en vies. Nee, ik draag geen strakke kleren omdat ik het vervelend vind zitten. Jij niet blijkbaar? Je vindt het ook niet erg dat je dan je buikje ziet?’
Ze wachtte geen reactie af maar kakelde door, of het meisje dan de bouw van haar vader had en antwoordde zelf al: ‘Nee, je vader was ook slank’. ‘Nou’, begon het arme kind weer, ‘Papa was de laatste jaren zo dun door zijn ziekte, maar daarvoor was hij best stevig hoor. Hij vond het niet fijn om mager te zijn, want daardoor voelde hij zich slap en had hij geen weerstand en zo. Dat vond ik wel heel zielig voor hem. Toen hij stierf woog hij nog maar 53 kilo maar voordat hij ziek werd, was hij echt best wel fors en sterk, hoor’, zei de jonge stem vol verdediging en verdriet. ‘Oh, dan heb je dat dus toch van hem. Ik dacht al, hoe kom jij zo dik? Nou ja kind, ik zeg altijd maar zo, als je maar gezond bent!’
Enthousiast over deze inzending?
Jouw commentaar toevoegen? Schrijvers stellen je tips en opmerkingen op prijs. Dat is mogelijk in de tekstbalk
Wees de eerste om commentaar te geven.
Meer publicaties lezen of zelf meedoen aan een schrijfactiviteit?
Klik op een van de mogelijkheden.
Klik op een titel om de inzending te lezen.
Eerst inloggen s.v.p.! Meedoen is alleen mogelijk voor leden. Nog geen lid? Je kunt je gratis registreren als lid.