Mijn vijver is gerenoveerd. Op deze eerste herfstdag ziet hij er nog best aardig uit met vers toegevoegde plantjes, waaronder een 'Nymphoides peltata'. Het plantje geeft zuurstof, maar mij beneemt het de adem. Een nymf! In mijn vijver! Goed geen echte, want dat 'oïde', afkomstig van het Griekse 'oeidès' wat vorm of gedaante betekent, geeft aan dat er geen sprake is van een echte nymf, maar van iets dat er zo uit ziet. Vind ik mooi zat. Ik stel me voor hoe ik in het tere licht van de wassende maan ademloos zal kijken naar een fragiel wezentje dat op de lelieblaadjes van mijn vijver een dansje doet. Of als ze alleen maar rustig wil zitten, ga ik ook akkoord.
Dan lees ik op het labeltje hoe het plantje in het Nederlands heet: watergentiaan. Verdorie! De vertaler heeft de magie weg verzakelijkt met een platte realistisch calvinistische soberheid als resultaat.

Dat is het euvel van de wereld van vandaag: verzakelijking laat dromen en illusies verdampen tot niets rest dan kaal, sober in beton gegoten, realisme...