Er was eens een Sprookje op zoek naar liefde.
Het was geen bijzonder Sprookje: geen kwetsbare prinsessen; geen stoere prinsen die vochten voor liefde op het eerste gezicht; geen draken die gewillig neergingen voor een hoger doel. Niks van dat al.
Maar het Sprookje wist, zolang er iemand op deze aarde was die geloofde, zou het doorgaan.
Op een dag kwam het Sprookje aan bij een huis en op de stoep zat het Meisje.
'Lief meisje, geloof je in mij?'
Het Meisje keek hem aan en zei 'ja, ik geloof in sprookjes en vooral in jou'.
En ze zeiden 'ja' tegen eeuwige liefde en elkaar.
Ze leefden nog lang en gelukkig: hij in een doorzonwoning met Henk in Almere, zij aan de Loosdrechtse Plassen met Roberto.
Na vijf jaar waren ze als goede vrienden uit elkaar gegaan.
Co-ouderschap bleek te ingewikkeld, dus hij kreeg de poedel en zij de kinderen.
Einde.
Enthousiast over deze inzending?
Jouw commentaar toevoegen? Schrijvers stellen je tips en opmerkingen op prijs. Dat is mogelijk in de tekstbalk
Wees de eerste om commentaar te geven.
Meer publicaties lezen of zelf meedoen aan een schrijfactiviteit?
Klik op een van de mogelijkheden.
Klik op een titel om de inzending te lezen.
Eerst inloggen s.v.p.! Meedoen is alleen mogelijk voor leden. Nog geen lid? Je kunt je gratis registreren als lid.