De arrogantie van een schrijver.
Weken, maanden, jaren is er soms gewerkt aan de realisatie van eenmanuscript. Voor velen is dat een mooi resultaat van uren schrijfplezier. De schrijver is tevreden, de klus is geklaard. Niet dus!
Wil je anderen laten delen in jouw schrijverij, ze laten genieten van jouw fantasie of jouw onderzoek? Dan begint de tweede fase van het schrijver zijn: het uitgeven en promoten van je boek.
Veel schrijvers haken op dat moment af. Wat een gedoe allemaal. Waarom belt er niet gewoon een uitgever, die vervolgens met grote spoed je boek komt ophalen en na slechts een beperkte redactie - want veel is niet nodig - je boek drukt en natuurlijk met veel promotie in zeer grote oplage verkoopt?. Ik zou zeggen droom lekker verder.
Zo werkt het niet en waarom zou het ook zo werken? Prima als je je manuscript alleen voor jezelf wilt houden of alleen wilt laten bewonderen door familie en vrienden, maar als je wilt dat, liefst vele, anderen je boek lezen dan ligt daar ook voor jou als schrijver een duidelijke taak.
Eenvoudig?
Nee.
Eng?
Ja.
Effectief?
Soms.
De veel gebruikte metafoor van de geboorte van een kind voor het schrijven van een boek is wellicht in dit verband dan ook wel aardig. Nadat het wat concretere idee van een manuscript is ontstaan ( de bevruchting heeft plaatsgevonden) gaat alle energie zitten in het ontwikkelen, met momenten van pijn, plezier, verwarring, onzekerheid, liefde, verrassingen, frustraties en dergelijke, tot een echt manuscript ontstaat. Dat moment is vergelijkbaar met de geboorte van een kind. Om de metafoor maar even door te zetten, de meeste ouders verzorgen vervolgens hun kind, zoeken hulp als het nodig is, zoeken de beste mogelijkheden op voor het kind, helpen actief bij het leren praten, lopen, fietsen en zijn pas tevreden als het kind zelfstandig is en zichzelf kan redden. Ouders stoppen niet als een kind geboren is. Veel schrijvers vinden het echter genoeg als het manuscript klaar is. Daarna stop je het in een la of doos op zolder. Gelukkig gaat een aantal verder en stuurt zelfs het manuscript op naar een of meerdere uitgevers. Geen reactie of een negatieve? Hup, alsnog het manuscript in de la gestouwd of in genoemde doos op zolder. Dan zijn er altijd nog ouders - eh ik bedoel schrijvers - die het beste voor hebben met hun kindje en die het boek in eigen beheer uitgeven. Daarna lijkt het klaar en is het alleen maar balen dat er maar zo weinig boeken verkocht worden. Je hebt er toch alles aan gedaan?
Hoezo alles? Waarom zou je denken dat een uitgever je manuscript wel zal uitgeven als je niet eens de moeite neemt om te onderzoeken welke uitgever het beste bij jouw manuscript past? Als je niet eens de moeite neemt om een goede samenvatting te schrijven van je manuscript of een motiverende brief ter begeleiding van je manuscript? Een briefje met de tekst: “Ik hoop dat u mijn manuscript wilt uitgeven,” is toch duidelijk en motiverend genoeg? Je stuurt je kind tenslotte ook naar een willekeurige school met een briefje op de trui met de tekst: “Ik hoop dat u mijn kind wilt opvoeden.” En als er dan geen uitgever te vinden is, ondanks alle echte moeite die je gedaan hebt, dan geef je het boek zelf uit. Geweldig nou komt alles goed.
Is dat nu naïef om zo te denken of arrogant?
Ik heb de neiging om de mogelijkheid van arrogantie niet uit te sluiten. Professionals, of het nou om muzikanten, filmsterren en zelfs bekende schrijvers gaat, schromen niet om actief de pers te zoeken, zinvolle contacten te leggen, interviews te geven, meetings te bezoeken, promotionele teksten te schrijven, etc. als ze een nieuw geesteskind het licht hebben laten zien. En waarom doen ze dat? Om hun nieuwe cd, film of boek te promoten natuurlijk.
Zijn debuterende of minder bekende schrijvers dan wellicht te bescheiden daarvoor of onbekend met de gang van zaken? Dat zou natuurlijk ook best eens kunnen. Maar wat wil je nou? Een schrijver zijn die ook boeken verkoopt, of niet? In het laatste geval is het een bewuste keuze en die is alleen maar te respecteren. In het eerste geval moet je er ook echt voor gaan. Er is geen enkele, nu bekende, schrijver die niet hetzelfde heeft meegemaakt. Maar om iets te bereiken moet je die bescheidenheid opzij zetten. Zorg ervoor dat je kennis opdoet over hoe je het beste je boek aan een breed publiek kunt presenteren. Denken dat dat voor jou niet nodig is is gewoon arrogant!
Bij Schrijverspunt zien we daar in de praktijk helaas teveel voorbeelden van. Boeken die nog stikken van de taal- en spellingfouten. Boeken zonder een interessante flaptekst ( waarom zou je ook, je koopt zelf ook altijd boeken zonder een flaptekst te lezen). Boeken zonder een aantrekkelijke cover. Boeken die niet of alleen maar te vinden zijn op de site van de uitgever. Boeken zonder ISBN. Schrijvers zonder een eigen informatieve website ( waarom zouden bekende schrijvers die eigenlijk hebben). Boeken waar ook nergens in de media maar enige aandacht voor bestaat. Boeken die dus gewoon niemand kent en helaas ook niemand zal kennen. En dat laatste is jammer. Want we zien ook dat er echt juweeltjes bij zitten. Boeken die gewoon vragen om een groot lezerspubliek.
Schrijverspunt is niet volledig in haar informatie maar doet wel een serieuze poging om over beïnvloedbare zaken voor een schrijver informatie te geven. Op veel andere sites is aanvullende of gelijkwaardige informatie te vinden. Schrijvers doe er je voordeel mee. Wees niet arrogant en kom op voor je boek.
© Rainier Knieper / Schrijverspunt