Een warme bries streelt mijn rug. In de mooie en vooral vredige tuin zie ik verderop, bij de groen gebeitste bank, een jonge moeder afscheid nemen van haar twee dochtertjes. De bloemenkronen door hun blonde lokken en de fleurige zomerjurkjes geeft het geheel een lief tafereel.

Mijmerend loop ik naar het klooster, waar de vriendelijke abt met open armen op mij wacht. Even nog een laatste blik over de naastgelegen rivier. Het glinsterende water verblind me bijna. Snel wend ik mijn hoofd af, vervolg mijn doel en stap resoluut door de poort naar binnen.

Bij de laatste maaltijd is de keuze onbeperkt. Ik heb moeite met kiezen en ga uiteindelijk voor een overdreven baguette met beleg van vis, vleeswaren en salade. Natuurlijk is het teveel en krijg ik het allemaal niet op. Belachelijk dat ik zelfs nu word geconfronteerd met mijn levensstijl waarbij ik gulzig alle ervaringsvruchten wil plukken, tot ver over de grens van het mogelijke.

De tijd van het laatste verlangen is aangebroken. Ik ga liggen op het smalle bed en ontbloot mijn rechterarm. De abt glimlacht vol mededogen en pakt de spuit. Terwijl het vocht door mijn aderen stroomt raak ik in paniek. Dit wil ik niet! Dit wil ik toch niet?

Even later fiets ik blij op het pad langs de rivier. De omgeving is prachtig en ruikt heerlijk. Intens gelukkig kijk ik om me heen. Plots zie ik, tot mijn verbazing tussen het riet, de moeder van de twee dochters met nog een vrouw samen gniffelen. Ik word kwaad. Wat is dit voor een onbetrouwbare organisatie? Mensen spuiten en vervolgens loslaten? Barbaars! Straks zijn het onschuldige kinderen die allemaal dooien langs de weg vinden.

De felle stralen van de zon laten kwaadheid en verwarring verdwijnen. Ik voel dat mijn fiets het pad loslaat en zweeft. Eerst traag, maar dan stijg ik in grote vaart met hart en ziel naar boven, dwars door het oneindige heelal.