Bij het opstaan ga ik met mijn handen op de tast
En schuifel ik voorzichtig met kleine stappen
In de gang langs de tafel en de kast
Ik ga op mn billen van de trappen
En hou me stevig aan de leuning vast
Ik hoor het zachte eiken kraken
van de altijd piepende twaalfde trede
Ik weet dan kan mijn voet de vloer bijna raken
En voel ik, ik ben bijna beneden
Maar dan, dan moet ik mijn ontbijt gaan maken
Hoe ik dat ooit leerde was een harde les
Alles moest ineens op een vaste plek
In laatjes, op plankjes, dop altijd op de fles
Voor zienden haast neurotisch en klinkt dat haast gek
Maar ik bezeer me anders makkelijk aan een vork, glas of mes
Gelukkig zijn er mensen die om me zijn blijven geven
Want het leven is niet licht in de duisternis
Ik maak er het beste van, dat is mijn streven
Zodat ik niet al het liefs om me heen ook nog mis
En zo manoeuvreer ik mij door mijn in ‘t donker omhulde leven
25-07-2023 |
![]() | Jouw commentaar toevoegen? Schrijvers stellen je tips en opmerkingen op prijs. Dat is mogelijk in de tekstbalk hieronder of klik eerst op TOELICHTING voor de werkwijze. |
Wees de eerste om commentaar te geven.
![]() | Graag jouw waardering voor de kwaliteit van deze inzending: Stem 1=minimaal, 2=matig, 3= voldoende, 4=goed, 5=perfect. |
Gebruikerswaardering: 5 / 5
Klik op een titel om de inzending te lezen.
Eerst inloggen s.v.p.! Meedoen is alleen mogelijk voor leden. Nog geen lid? Je kunt je gratis registreren als lid.