Bij het opstaan ga ik met mijn handen op de tast

En schuifel ik voorzichtig met kleine stappen

In de gang langs de tafel en de kast

Ik ga op mn billen van de trappen

En hou me stevig aan de leuning vast

Ik hoor het zachte eiken kraken 

van de altijd piepende twaalfde trede

Ik weet dan kan mijn voet de vloer bijna raken

En voel ik, ik ben bijna beneden

Maar dan, dan moet ik mijn ontbijt gaan maken

Hoe ik dat ooit leerde was een harde les

Alles moest ineens op een vaste plek

In laatjes, op plankjes, dop altijd op de fles

Voor zienden haast neurotisch en klinkt dat haast gek

Maar ik bezeer me anders makkelijk aan een vork, glas of mes

Gelukkig zijn er mensen die om me zijn blijven geven

Want het leven is niet licht in de duisternis

Ik maak er het beste van, dat is mijn streven

Zodat ik niet al het liefs om me heen ook nog mis

En zo manoeuvreer ik mij door mijn in ‘t donker omhulde leven