Altijd al had hij de lachers op zijn hand, zijn bijnaam was “ de joker” en deze eretitel droeg hij dan ook met flair.  Daar hij  meer dan eens, in de bres sprong -  voor de zwakkeren in onze samenleving. Te beginnen bij  onze bloedeigen nerd: genaamd Rudolf, die sinds jaar en dag het toonbeeld was van het slachtofferschap. Joker kon dit leed niet aanzien  en wist keer op keer    Klassikaal de bullly op zijn nummer te zetten, echter op zodanige wijze dat zelfs de Bully  zichzelf bescheurde .  Zijn  vrolijkheid echter was hem niet met de paplepel ingegoten, zeer zeker niet: Vader had losse handjes- met name  als hij laveloos op huis aanging-  na  een stevige avond stappen. Moeder kampte met een hardnekkige depressie en verwaarloosde zowel zichzelf als het huishouden, aldus viel er thuis weinig te lachen en ook thuis ving Joker de klappen op- zowel fysiek als geestelijk gesproken, voor zowel zijn jongere broer als zus. 

Karel en Myrthe ,  respectievelijk tien en acht jaar oud! Door hun ogen bezien was Joker niet minder dan een godheid- zijn glimlach van oor tot oor was hier overigens het levende bewijs van.

De remedie bij uitstek  was zijn poker-face  en zelfs als zijn vader laveloos op huis aanging, in het holst van de nacht en  zijn vuisten  neerdaalden  als mokerslagen -  om zijn gezicht te ontsieren.  Dan nog  was en bleef hij  De Joker en als rechtgeaarde  poker- face speelde hij zijn troef nooit of te nimmer uit.

Lachen, gieren en brullen dus.