Verhaaltjes, trioletten en overpeinzingen.

Ik lees het in januari als ik het stof van de harde kaft heb geveegd.

Trioletten verbazen mij, want zover ik me kan herinneren heb ik nooit van poëzie gehouden. Het ochtendgloren en de goudgele hemel vond en vind ik te theatraal.

Toch schrijf ik soms een gedichtje; dan zie ik iets en schrijf het op. Maar dat moet dan vanzelf gaan. Af en toe zelfs op rijm. Maar rijm laat ik me niet opleggen. Volgens geen enkel schema. Zeg me niet hoe ik iets moet doen, want dan doe ik het niet.

Ik lees over mijzelf. Glimlach. Toch ook wel schaamte. Herkenning en besef van verandering in de tijd. Maar nog steeds dezelfde met hetzelfde ongerijmde metrum.

Als de dennennaalden met de schoonmoeders zijn weggeveegd

De door drank veroorzaakte ruzie wordt bijgelegd

Of de uiteindelijke katalysator is van een echtscheiding

Die al lang had moeten worden uitgesproken

Uitgesteld is vanwege het huis en de kinderen

Als een huwelijk vaak is gelijmd, maar er altijd breuklijnen zichtbaar zijn gebleven

Dit huwelijk, dat nooit bestaansrecht had, uiteindelijk verzandt in een vechtscheiding

Als de buurman weer is opgedroogd en even chagrijnig is als altijd

De januarimaand langer duurt dan andere maanden

Er geen winter meer wil komen

Als er weer aanslagen worden gepleegd

De verkiezingen op een drama uitlopen

De zomer wat te koud is

Dan is het enige wapenfeit gewoon doorgaan en zoveel mogelijk genieten

Heb het leven lief