Als Bob Ross schildert hij met een kwast in enkele seconden een boom.

‘Dat doet u snel,’ zeg ik.

‘Sommige dingen duren slechts een seconde,’ zegt de getekende man.

‘Ik begrijp u niet,’ zeg ik.

‘Het is ook niet te bevatten in die korte tijd.’

Als ik na niet-bijgehouden seconden te hebben hardgelopen weer op hetzelfde punt uitkom, zit de man er nog steeds. Nu met een penseel in zijn hand. ‘Voor de details,’ zegt hij. ‘Ook al weet niemand wat er precies is gebeurd. Het was haar leven waarin ik mezelf ben kwijtgeraakt.'

Hij laat het doodlopende pad eindigen in een T-splitsing. ‘Anders is het zo uitzichtloos. Eén doodlopende seconde is te kort om je wereld uit te gaan.’

Geïnspireerd op Kronenburg Park - Frank Boeijen