‘Roomsoesjes, mokkataart of toch liever appelgebak?’ vroeg Sanne vriendelijk aan de gasten toen de koffie voor hen op de tafel stond. Vrijwel iedereen die ze uitgenodigd hadden voor de vijftigste verjaardag van hun moeder, Anne, was aanwezig in de mooi aangelegde tuin.

Het was een prachtige dag in juni, geen wolkje was er aan de strak blauwe lucht te zien, alleen vliegtuigen hadden een spoor van witte strepen in het blauw achtergelaten.

Anne, was de hele dag al een beetje gespannen. Wat stond haar allemaal nog meer te wachten op deze dag? Gisteravond had ze steeds meer spandoeken in de voortuin zien verschijnen. En al die Sarahs, de één nog fraaier uitgedost dan de ander. Ze kon de straat niet meer inkijken.

Haar dochters, vrienden, buren, collega’s hadden teksten op de spandoeken geschreven, waarbij haar de tranen van het lachen soms over de wangen rolden. Ook een  tekst met een kritische ondertoon ontbrak niet. Zo van : elk pondje gaat door het mondje. Ja, ze wist hetzelf ook wel. Alles wat zoet was, kon ze moeilijk laten staan.

Toen de koffie op was en iedereen voorzien was van een lekker drankje, vroeg Sanne haar moeder om  even lekker ontspannen te gaan zitten. Na lieve woorden over haar moeder, gaf ze haar het cadeau waar ze samen met haar broers en zussen al maanden voor gespaard hadden. Een mooie stedentrip naar Lissabon.

Anne kreeg de tranen in de ogen. Ze liep op Sanne af en gaf haar en de andere kinderen een kus. De mooie ring met diamanten die ze ’s morgens vroeg, in bed, al gekregen had van haar Bart schitterde in de zon.

Het feest was nog lang niet voorbij. Nadat Sanne het cadeau had gegeven, kwamen opeens twee als Sarah  verklede vrouwen de tuin in. Pas op het moment dat ze allerlei dingen uit haar leven vertelden, had Anne door wie het waren. Haar zussen, Carla en Monique. Ze had hun al gemist.