Ik geloof dat ik heel bijzonder ben. Niet alleen ik, maar ook jij. Ik zie zoveel mysterie wanneer ik je diep aankijk in je ogen. Het concept 'realiteit' is niet iets algemeens, als je het mij vraagt. Zoals ik, heb ook jij jouw eigen perceptie dat jouw brein interpreteert in dit leven vanuit jouw eigen ervaringen en gevoelens over onze alledaagse belevingen. Puur om deze reden is mijn inlevingsvermogen in andere best groot.

 

Je houdt ervan om bezig te zijn met beeldende kunst en culturele vorming. Muziek en Literatuur zijn jouw belangrijkste activiteiten in het leven. Je zegt altijd dat je drie talen vloeiend kent. Nederlands, Engels en lichaamstaal. Je vertelde me ook soms dat jouw muzikaliteit tot de dag van vandaag een universele taal voor jou is. Een muziekstuk ontleed jij in geluiden, dat weer bestaat uit frequenties. De juiste samenstelling van die frequenties heeft weer een bepaalde effect op ons. Een simpele instrumentale stuk kan een mens voeden met blijdschap, verdriet, agressie, inspiratie en ga zo maar door.

 

Maar naast al deze productieve aspecten hangt er ook wat duisternis over jou heen. Iedereen heeft dat wel. Een vrij onschuldige, maar toch een gevaarlijke voorbeeld, is een leugentje om bestwil. Het kan om iets mega kleins gaan, maar iets OF iemand draait alsnog op voor dat leugentje. In mijn geval werd het zo normaal dat ik er beter in werd. Mijn leugens werden groter, creatiever en realistischer. Mijn dubbelleven ging jaren door uiteindelijk. Het enige wat nog waar was over mij waren mijn gegevens op mijn identiteitsbewijs en bij de belastingdienst.

 

Ik had uiteindelijk een openbaring op een dag. Ik liep grotendeels mijn hele leven te falen. En de eerste die eronder leed was ikzelf. Het werd teveel en na een tijdje werd ik gewoon moe om te falen en mezelf tekort doen. En als ik iemand niet wil teleurstellen, dan is het mezelf wel.

 

Een klein voorbeeldje was het stoppen met roken. Ik was trots om mede te delen aan de hele wereld dat ik zou stoppen. Uiteindelijk voelde het alsof ik het alleen maar deed voor de mensen om me heen en niet meer voor mezelf. Elk moment dat ik kon vinden om mij af te zonderen van iedereen ging er een sigaret in mijn mond met telkens dezelfde quote in mijn hoofd, 'dit is je allerlaatste sigaret.'

 

Na mijn openbaring vier jaar geleden heb ik geen één sigaret meer aangeraakt. En alles wat ik toen loog over mezelf ben ik aan het verwezelijken. Die donkere kant van mij heb ik maar gezien als een onzichtbare rugtas die ik nu aan het uitpakken ben voor het verminderen van de lasten op mijn schouders. Uiteindelijk waren het allemaal dingen die ik wou doen. Daarom ben ik blij dat mijn duistere kant een groot onderdeel is gebleven van mijn leven.

 

'Ik zal het nooit meer vergeten, JIJ en IK zijn één. En ik kan nu echt zeggen dat ik van mezelf begin te houden.'