Daar gingen we, bepakt en bezakt vanuit Den Haag naar Zeeland. Het grootste gedeelte van de inboedel achterlatend. 'Dat scoren we wel bij de plaatselijke kringloop,' zei ik.
Ons doel? Het roer om en een frisse nieuwe start. Het werd tijd dat wij weer gelukkig zouden gaan worden. Zo het geschiedde.
Gelukkig worden moest in ieder geval inhouden dat er rust kwam in ons leven. Een hele uitdaging voor een "multitaskende stresskip" als ik.
'Wat?! Bezorgen ze hier geen sushi meer om tien uur 's avonds? Waar is de avondwinkel? En waarom laten ze die kerkklokken op zondagochtend zo achterlijk lang luiden? Ik probeer te slapen!'
Daarentegen hebben de, zogezegd stugge Zeeuwen, ons met open armen ontvangen. Wat een vriendelijke mensen hier. Behulpzaam, beleefd en fatsoenlijk.
De mensen in de gezondheidszorg in het bijzonder. Het heeft mij ronduit verbaasd dat ik als mens werd benaderd, in plaats van een patiëntennummer. Het dienstbare karakter dat men van de horecaondernemer mag verwachten, is kennelijk, plaatselijk, geïnternaliseerd. De vriendelijke politieagent die mij staande hield was klaarblijkelijk vooral geïnteresseerd geweest in ons nieuwe automerk. En de lieve oude dame met haar rollator die mij adviseerde een extra huissleutel onder de vensterbank te bevestigen, zodat ik nooit voor een dichte deur zou komen staan.
Het was wel even wennen, het leven in Zierikzee. Maar nu de rust zijn vruchten lijkt af te werpen en we gelukkiger zijn dan ooit, zeg ik: 'Ik zit hier voorlopig wel best, eigenlijk.'
Enthousiast over deze inzending?
Jouw commentaar toevoegen? Schrijvers stellen je tips en opmerkingen op prijs. Dat is mogelijk in de tekstbalk
Wees de eerste om commentaar te geven.
Meer publicaties lezen of zelf meedoen aan een schrijfactiviteit?
Klik op een van de mogelijkheden.
Klik op een titel om de inzending te lezen.
Eerst inloggen s.v.p.! Meedoen is alleen mogelijk voor leden. Nog geen lid? Je kunt je gratis registreren als lid.