Stadse fratsen

Een verhaal over mijn stad? Tja, zo’n gedachte is dus weer gebaseerd op de typisch Hollands-Randstedelijke aanname dat iedereen in Nederland iets met een stad heeft. Nou, voor die mensen schrijf ik dit verhaaltje niet want “de stadsen” hebben er een hekel aan wanneer ze door “de boertjes” worden gecorrigeerd. Maar, voor de rest van jullie, hier gaat ie……

 Ik woon momenteel in een vrij landelijke streek midden in het zuiden van Amerika (USA). Voordat we hier neerstreken heb ik stad-woonervaring opgedaan naast “The Bay” in Boston, en eveneens bij eenzelfde baai helemaal aan de andere kant, nl. in Berkeley tegenover San Francisco. Nog verder terug was die belevenis op aanzienlijk kleinere schaal, in Wageningen en Leeuwarden. Maar het merendeel van mijn jeugd en leven als jongeman, heb ik doorgebracht in het oosten van ons kikkerland. Specifiek, in het ‘driestrekenpunt’ waar de Achterhoek, Salland en Twente elkaar begroeten. De dichtstbij gelegen steden waar we weleens rondstruinden waren Lochem, maar dat is eigenlijk meer een pittoresk antiek dorp met stadse papieren, en vooral Deventer. Een gevolg is wel dat ik nog steeds in hart en nieren fan ben van “Kowet”.

 Ik ben me er dus terdege van bewust dat een stad meer variatie, werk, en vertier te bieden heeft dan het platteland, en het sociale leven is ook vaak wat soepeler. Maar ik wil het toch vooral even hebben over opgroeien op het platteland ‘toen die tijd’. Bijvoorbeeld, vele kinderen hielpen een beetje mee (i.e., liepen in de weg) op de gemengde-boerderij dus je was eigenlijk altijd in de dierentuin. Wie wou dat nou niet? Ook kon je altijd buiten spelen in de grote (speel)weide of bos. Veel huiswerk kregen we niet op de lagere school want juf en meester wisten wel beter, wij hingen na schooltijd uit waar echt wat te leren viel.

 In essentie genieten plattelands kinderen tegenwoordig nog van veel dezelfde voordelen als vroeger. Bovendien zijn ze gelukkig veel beter geïntegreerd in de samenleving dan in mijn tijd, en voelen zich snel op het gemak wanneer ze elders wonen voor studie etc. Daarentegen verloopt voor jongeren uit steden de tegenovergestelde overstap nog vaak moeizaam, maar dit terzijde. De sociale controle op het platteland is zeker waarneembaar maar daar weten de meeste rurale tieners wel raad mee. Dus, de voordelen zijn gebleven terwijl ongunstige aspecten zijn verminderd in vergelijking met enkele decennia geleden.

 Door de transportatie en communicatie revoluties is het isolement van het platteland op zich ook verminderd, met voor- en nadelen. Goederen worden online bestelt en op de woonboerderij afgeleverd. Allemaal mooi, maar dit gaat de plattelands cultuur en structuur niet altijd ten goede. Het platteland urbaniseert hier en daar volledig, terwijl het boerenleven wordt gemarginaliseerd. Dit zijn toch zorgelijke ontwikkelingen die ook voor de steden negatief kunnen uitpakken. Nederland is dan wel heel milieubewust maar het plattelandsmilieu wordt regelmatig snoevend benaderd. Jammer. Want heeft u zich nooit afgevraagd waarom veel stedelingen naar het platteland gaan voor vakantie, maar niet andersom? Nou dan. 

 Ik zou zeggen, nu het isolement grotendeels is verdwenen, laten we met z’n allen genieten van het platteland terwijl we gelijktijdig de authenticiteit behouden. Hopelijk kunnen we dan nog lang als ‘boeren, burgers, en buitenlui’ samen proclameren: “Het platteland, de mooiste stad van Nederland.”