Herinneringen,
daar moet ik
niet te lang
bij stil blijven staan,
want anders kunnen ze
mijn leven overheersen gaan.
Herinneringen,
soms goed, soms slecht,
maar hoe beleef ik ze echt?
Is het recept vaak niet
een eetlepel verdriet
met een snufje melancholie,
een handjevol weemoed
en een beetje nostalgie.
Een theelepel gelach
en een pan vol idealen,
die ik allemaal zag
smoren in mijn eigen falen.
En verder, een sudderende wens
om boven mijzelf uit te stijgen.
Alleen met een kookboek
over de mens
kan ik dat recept verkrijgen.
Nodig is ook de ervaring
om het recept te bereiden,
zodat ik in 't heden niet onder
mijn herinneringen zal lijden.
En dat ik de toekomst
tegemoet kan treden,
zonder de indigestie
van het verleden.
Want ook in
die vroegere tijd
weet ik, dat mijn hart
heeft geschreid.
Alleen is de grote kracht
van het verleden,
dat de scherpe kantjes
er zijn afgesneden.
De splinters, stukjes
en brokken uit die tijd,
liggen niet in het nu,
maar ergens
in de eeuwigheid...