Kerktoren.
Statig en fier.
Staat hij hier
Op het dorpsplein.
Afgebakend, zijn terrein.
Hij prijkt met zijn top,
boven alles uit.
Ieder uur, elk kwartier,
hetzelfde geluid.
Zo weten de mensen hoe laat het is.
Of horen er is een begrafenis.
Soms klepperen de klokken.
Hooguit in hun nokken.
Een kindje werd geboren.
Dit hoort men van bovenuit de toren.
Onze toren statig monument.
Door ieder dorpeling gekend.
Zo staat hij daar te pronken.
Naar vreemdelingen te lonken.
Zodat zij ook weten.
Hoe elk dorpje gaat heten.
Onze toren, statig en fier.
In elk dorpje, ook hier.